บทที่ 23 โชคชะตาพาไป

ฉันเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินเท้านึกเหนื่อยใจในโชคชะตาชีวิตตัวเองเหลือเกิน เดินไปพร้อมก้มหน้าร้องไห้ปาดน้ำตาไปพลาง ฟ้าดินก็เป็นใจเสียเหลือเกินขนาดบ่ายคล้อยที่แดดเปรี้ยงๆอยู่ๆฝนฟ้ามาจากไหนพากันพร้อมใจเทกระหน่ำลงมาเสียจนมืดฟ้ามัวดิน

ขณะกำลังจะข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถอีกฝั่งนึงก็มีรถหรูคันนึงหลุดไฟแดงมาพอ...