บทที่ 11 ความซวยไม่เข้าใครออกใคร...จริงๆ
วีรตากระโดดขึ้นไปบนแท็กซี่แล้วรีบบอกที่อยู่ หันไปดูด้านหลังเห็นบอดี้การ์ดของไอ้คนบ้ากามวิ่งตามมา เขาหันมองไปรอบๆ เพื่อหาหล่อน ไอ้บ้ามาเฟียนั่นต้องการอะไรจากหล่อนกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้ วีรตาหัวใจเต้นระส่ำอย่างรุนแรงยกหลังมือขึ้นถูริมฝีปากแทบรอให้ถึงบ้านไม่ไหวเพื่อที่จะแปรงฟันล้างลบรอยจูบน่าขนลุกของไอ้เจ้าพ่อบ้านั่นให้เร็วที่สุด
สเตฟานเดินเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์ด้วยความหงุดหงิดหัวเสีย ร่างสูงตรงไปยังบาร์เครื่องดื่มเทวิสกี้ใส่แก้วแล้วยกกระดกลงคอ
“ผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำไมหาไม่เจอ แกสองคนเห็นหน้าชัดแล้วตอนนี้ หาให้พบและเอาตัวมาให้ฉันให้ได้ เข้าใจไหม”
เสียงดุดันสั่งลูกน้องคนสนิทที่เดินตามมายืนกุมเป้าฟังคำสั่งอย่างรู้หน้าที่ สเตฟานยกมือขึ้นบีบคางที่ยังคงรู้สึกปวดหนึบ หล่อนหมัดหนักไม่ใช่เล่นเห็นตัวเพรียวบางแบบนั้น ใครจะไปคิดว่าหน้าหวานๆ ปากแดงจิ้มลิ้ม จะซ่อนเขี้ยวเล็บไว้รอบตัว เช่นนี้ สเตฟานกัดฟันกรอด
“ที่ร้านบอกว่าไม่มีผู้หญิงชื่อไวโอเล็ตครับ ผมว่าเธออาจจะบังเอิญเดินผ่านแถวนั้นมากกว่า”
เจมส์กล่าวตามความคิด สเตฟานเดินไปนั่งบนโซฟาหนังแท้ตัวใหญ่ยกมือขึ้นลูบคางอีกครั้ง
“เอ่อ...เอายาแก้ระบมมั้ยครับนาย”
เบนถามด้วยความเกรงใจ เห็นเจ้านายเอาแต่ลูบคางของตัวเองไปมา ดวงตาคมวาววับหันไปมองลูกน้องทันควัน เบนสะดุ้งรีบถอยห่างของไปให้ไกลรัศมีฝ่าเท้าหนัก
“พวกมึงไปได้แล้ว ถ้าไม่ได้ความไม่ต้องเสือกมาให้เห็นหน้า”
เสียงเข้มหงุดหงิดเอ่ยพร้อมกับโบกมือไล่
“เอ่อ...แล้วเด็กที่สั่งมาล่ะครับ รออยู่ที่ห้องสวีทแล้ว”
ลูกน้องเอ่ยเตือนถึงตารางชีวิตประจำคืนของเจ้านาย โรงแรมเจ็ดดาวแห่งนี้ของตระกูลแม็คเคนซี่ ชั้นบนสุดเป็นเพนท์เฮ้าส์ของสเตฟาน ชายหนุ่มเก็บห้องสวีทห้องหนึ่งไว้เป็นที่หาความสำราญกับพวกสาวๆ ส่วนเพนท์เฮ้าส์แห่งนี้ไม่เคยมีใครย่างกรายเข้ามา เขารักและหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด นอกจากแซม น้องชายคนเดียวของเขาเท่านั้นที่ได้ขึ้นมาบนนี้ เวลาที่ชายหนุ่มมาเที่ยวลาสเวกัส แต่ก็ไม่เคยมาค้างด้วยบนนี้เพราะแซมรู้จักพี่ชายดีว่าไม่ชอบมีแขก
“ส่งกลับไป คืนนี้ฉันไม่มีอารมณ์”
เสียงห้าวห้วนตอบลูกน้องแล้วสาดวิสกี้ลงคอจนหมดแก้ว
“คนนี้ส่งมาจากจอห์น ไวท์ สดซิงและอวบอึ๋มสเป็คนะครับ”
เจมส์ไม่วายหวังดีกับเจ้านายเพราะสเป็คจริงๆ คนนี้ สเตฟานส่งสายตาเย็นเยียบให้ลูกน้อง จอห์น ไวท์ เจ้าของผับหรูในเมือง ลูกหนี้ของเขาเอง ส่งผู้หญิงมาให้เช่นนี้ก็แสดงว่าจะขอผ่อนผันยืดระยะเวลาอีกแล้ว
“ต้องให้ฉันพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่เจมส์”
เตือนลูกน้องเสียงเรียบ ดูเหมือนอารมณ์ขุ่นมัวจะถูกซ่อนไว้ได้ดีกว่าเดิมหน่อยหนึ่งหลังจากสาดวิสกี้ลงคอจนหมดแก้ว
“ครับนาย” เจมส์รับคำก่อนจะคำนับแล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมกับเบน
“กูบอกแล้วมึงก็เสือกปากมากไอ้เจมส์ อารมณ์เดือดเบอร์นี้ไม่เคยเห็นนานแล้ว”
เบนด่าซ้ำเติมเพื่อนเมื่อเดินออกมาด้านนอก พวกเขาสองคนพักอยู่ห้องสวีทส่วนตัวต่ำลงไปอีกชั้นหนึ่ง
“กูอุตส่าห์หวังดีไงมึง ปกติไม่เคยพลาด ว่าแต่มึงเห็นหน้าเด็กคนนั้นเหมือนกูหรือเปล่าไอ้เบน”
เบนซึ่งเป็นคนขับรถเวลานั้น แสงไฟที่ส่องไปยังร่างเพรียวระหงเต็มๆ ทำให้เขาเห็นหน้าหล่อนอย่างชัดเจน
“เต็มๆ หน้างี้หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งน้ำตาล กูไม่รู้ว่าเจ้านายพลาดได้ไงตั้งสองปีนะมึง”
พวกเขารู้ว่าเด็กสาวคนนี้พักอยู่ในอพาร์ตเม้นต์กับพิชนีถึงสองปี
“คงจะดวงไม่สมพงษ์กันว่ะกูว่า เจอทีไรเจ้านายต้องเจ็บตัวจนหน้าเขียวคางเหลืองทุกที แค่เห็นจดหมายอวยพรประโยคเดียวอารมณ์พุ่งขึ้นปรี๊ด กูไม่เคยเห็นใครกระตุ้นต่อมเดือดของนายได้ขนาดนี้มาก่อน”
“เออๆ พอๆ มึงไม่ต้องเสือกวิจารณ์นายให้มากไอ้เจมส์ ตอนนี้มึงกะกูงานเข้า ยังไม่รู้ว่าจะไปหาเด็กคนนี้ที่ไหนเลย”
ทั้งสองส่ายหน้าหนักใจเมื่อนึกถึงงานที่ได้รับมอบหมายก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องพักส่วนตัว
คืนต่อมาวีรตาระวังตัวมากขึ้น หญิงสาวมาช่วยมารดาที่ร้านโดยเข้าทางประตูหลัง สต๊าฟเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนนี้มีคนมาถามหาผู้หญิงชื่อไวโอเล็ต ทำให้วีรตาขมวดคิ้วแต่ก็เดาเอาว่า หมายถึงหล่อน ชื่อไวโอเล็ตนั้นหญิงสาวไม่แน่ใจว่าพวกมาเฟียเหล่านั้นได้มาอย่างไร แต่เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในชีวิตระยะนี้ทำให้วีรตาระวังตัวแจ
วัยสิบแปดปีท่ามกลางเมืองที่เต็มไปด้วยอิทธิพล ทำให้เด็กสาวกลายเป็นคนรอบคอบและไม่ประมาทในชีวิต ไอ้เจ้าพ่อบ้ากามนั่นเป็นใครกันแน่นะ แล้วทำไมต้องมายุ่งกับหล่อนด้วย ชีวิตหล่อนกับเขามันคนละขั้วโลกไม่มีวันที่จะโคจรมาพบกันได้แน่นอน วีรตามั่นใจเช่นนั้น หรืออาจจะโกรธที่หล่อนส่งจดหมายอวยพรไปให้เขา?
“ต่อไปนี้ถ้าใครมาถามหาไวโอเล็ตหรือตัวไวน์เอง ให้บอกว่าไม่เห็นไม่รู้จักนะทุกคน”
หญิงสาวสั่งสต๊าฟทุกคนในร้านเพื่อป้องกันไว้ก่อน วีรตารับทำหน้าที่ล้างจานอยู่หลังร้านอย่างเดียวกับส่งเดลิเวอรี่เพื่อหลีกเลี่ยงการพบปะกับแขกเผื่อพวกมาเฟียนั่นจะมาอีก
หนึ่งเดือนต่อมาแซมได้มาเที่ยวลาสเวกัสและพักอยู่ที่โรงแรมของครอบครัว ชายหนุ่มไม่ได้บอกเพื่อนสาวเพื่อต้องการเซอร์ไพรส์หล่อน
“เก่งมาก เป็นเดือนแล้วยังหาไม่เจอ”
เสียงเจ้านายด่าประชดทำหน้าเจมส์กับเบนต้องทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมทันที
“ลืมไม่ดีกว่าหรือครับนาย”
เจมส์ที่กล้าต่อปากต่อคำในบางครั้งเอ่ยถามเผื่อเจ้านายจะใจดียอมให้พวกเขาได้พักบ้างอะไรบ้าง หากร่างสูงหันขวับส่งสายตาดุมาให้จนบอดี้การ์ดแอบเสียวสันหลังวาบ
