บทที่ 40 ตุ๊กแกลายพร้อย

ผมตื่นขึ้นมากลางดึก และพบว่าตัวเองยังคงนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก เมื่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาลยามค่ำคืน ทำให้ดวงตาเบิ่งโพลงและขยับตัวไปหยิบคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา โดยที่หลงลืมไปว่าพึ่งจะผ่านกิจกรรมรักอันหนักหน่วงมาเสียสนิทใจ ดังนั้น ทันทีที่ตั้งใจเอื้อมแขนออกไป...