บทที่ 43 กันและกัน

ผมปรือตามองออกไปรอบๆ ห้อง ทบทวนความทรงจำสุดท้ายของตัวเอง ดวงตาปรือปรอยอยากจะปิดลงอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามฝืนความอ่อนเพลียมองออกไปอย่างสังเกต ห้องของผม..... ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลับมานอนที่นี่ได้ยังไงและตอนไหน คิดไปคิดมา ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ กี่โมง.....

“เฮ้ย!!!” ผมร้องออกมาสุดเสียงด้วยความ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ