บทที่ 104 Chapter 105

“ปากเจ้าช่างหวานอย่างที่ข้าคาดไม่ถึงเลยรู้ไหมเอมมี่” นิ้วยาวทาบบนกลีบปากอิ่มที่ปรารถนาจะก้มหน้าลงไปลิ้มรสน้ำค้างฉ่ำหวานอีกหลายๆ ครา แต่จำต้องระงับใจเอาไว้ก่อนด้วยกลัวนกน้อยจะตื่นกลัวและเตลิดหนีหาย

“น่าละอายใจเป็นยิ่งนัก เพียงเจอกันครั้งแรก ข้าก็ยินยอมให้ท่านรังแกเสียแล้ว” เอ่ยเสียงสั่นราวกับจะร่ำ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ