บทที่ 118 Chapter 119

อมรินทร์ผ่อนลมหายใจออกจากปอด ใบหน้าเข้มหมองเศร้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ถึงคืนนี้เป็นคืนวันเพ็ญ จันทร์ลอยเด่นขึ้นมาพร้อมทอแสงอ่อนๆ บนท้องนภาตั้งแต่เริ่มพลบค่ำ ทว่าตอนนี้เวลาผ่านไปไม่นานกลับมีม่านเมฆสีดำก้อนใหญ่ลอยมาปกคลุมบดบังแสงสว่างเสียสิ้น อีกทั้งกระแสลมกลับรุนแรงราวกับจะบ่งบอกว่าคืนนี...