บทที่ 40 Chapter 40

“บ้า! ฉันพูดอย่างนั้นเมื่อไหร่กัน ออกไปจากบ้านฉันเลยนะไอ้หมาขี้ตู่” ริ้วลมร้อนผ่าวไหลล้นลามไปทั่วสองแก้มนุ่มซึ่งคงแดงปลั่งอย่างกับผลสตรอเบอร์รี่ ย่นจมูกใส่ใบหน้าเข้มยิ้มหวานนัยน์ตาพร่างพราวระยับทอดมองร่างแน่งน้อยอย่างกับจะกลืนกินจนหมดทั้งตัว...ไม่เหลือแม้แต่ตารางนิ้วเดียว

เสียงหัวเราะหึๆ จากลำคอแกร่...