บทที่ 93 Chapter 93

“อือ...เจโร” พุดน้ำบุษย์ร้องครางแผ่วเบา วาบหวิวปั่นป่วนราวกับเลือดในกายถูกต้มจนเดือด

“พะ...พอได้แล้ว” เห็นไหมล่ะ เธอคิดเอาไว้แล้ว ขืนปล่อยให้ถึงเนื้อถึงตัว เป็นอันยาวจนกู่ไม่ค่อยกลับ

“อีกนิดนะหนูพุด คิดถึงมากเลยคนดี” เอ่ยเว้าวอนเสียงห้าวพร่า ฟอนเฟ้นบัวตูมเต่งตึงอย่างเมามันไม่แพ้ปากหนาที่ร่วมละเลง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ