บทที่ 4 บทที่ 3

ดาหวันนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอนของชายหนุ่มใบหน้าสวยเปื้อนคราบน้ำตาร้องไห้เสียงสะอื้นอยู่ข้างเขา

""เฮียปล้ำหนูทำไม ฮืออออออ"

หญิงสาวปาดน้ำตาร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น ชายหนุ่มกุมขมับตัวเองไว้แน่นไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงเพราะเขาทำทุกอย่างจริงๆและจำได้ทุกท่วงท่าเลยด้วย

"เชี่ยแล้วไง"

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียทำไมต้องเป็นดาหวันด้วยก็ไม่รู้ ไอ้ฤทธิ์ยาบ้านั่นทำให้เขาเสียสติไม่มองเลยว่าใครเป็นใครขอแค่ได้ระบายบอกตามตรงเลยนะว่าอันตรายมาก

"ฉันเมาอ่ะมองไม่ชัดว่าเป็นใคร... ว่าแต่อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ ถึง18แล้วใช่มั้ยฉันไม่อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ"

เขาลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าหญิงสาวอย่างต้องการคำตอบ เขาไม่รู้หรอกว่าเธออายุเท่าไหร่เพราะไม่ได้สนใจแต่วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเพราะฉะนั้นแก่ขึ้นอีกปีหวังว่าจะอายุครบ18ปีบริบูรณ์นะ

"ฮึก! 18แล้วค่ะ"

"เฮ้อ... โล่งอกไปทีเกือบไปนอนกินข้าวแดงในคุกแล้วมั้ยล่ะ"

เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยมองหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด เขาหันไปดุหญิงสาวเพราะรำคาญเสียงร้องไห้เป็นที่สุด

"หยุดร้องสักทีหนวดหู"

"ฮืออออ เฮียทำหนูทำไม คุณแม่บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวห้ามใจง่ายนอนกับผู้ชายก่อนแต่งงาน แล้วเฮียทำแบบนี้หนูจะแต่งงานกับใครได้ล่ะ"

"แต่งไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่งดิวะบ่นทำไมก็คนมันเมาอ่ะ อีกอย่างฉันโดนวางยามาเข้าใจป่ะโดนวางยาอ่ะ"

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียพยายามที่จะไม่ดุหญิงสาวตรงหน้ามากเพราะเธอไม่คุ้นชินกับสิ่งนี้ เธอพยายามหยุดร้องไห้สะอื้นออกมาก่อนจะหันหลังให้ชายหนุ่มอย่างโกรธจัด

"ฮืออออ เสียความบริสุทธิ์แล้ว"

"โอ๊ยยยยย หัวจะปวด"

เขากุมขมับอย่างคิดหนักเดินวนไปมาในห้องไม่รู้จะย้อนเวลากลับไปยังไง เขาในตอนนี้เหมือนคนกำลังทำผิดร้ายแรง ถ้าแม่รู้ขึ้นมามีหวังซวยแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์

"อยู่เงียบๆอย่าบอกใครว่าฉันทำอะไรเธอเมื่อคืนเข้าใจมั้ย! เรื่องนี้ให้มันจบแค่คืนนี้"

เขาเอ่ยข่มขู่หญิงสาวเสียงดุ ดาหวันกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม

"ฮึก! ขะ...เข้าใจค่ะ หนูสัญญาว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้เด็ดขาดเฮียไม่ต้องห่วงนะคะ"

เธอเอ่ยออกมาเสียงสั่นแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วแถมยังเสียให้กับผู้อุปถัมภ์เธออีกมันก็อดร้องไห้ไม่ได้

"ฮือออออออ"

"โอ๊ย บอกให้เงียบไงวะ"

เขาหันไปดุหญิงสาวก่อนจะตาโตเมื่อมีคนมาเคาะประตูหน้าห้องนอนของเขา

"นายครับผมเองขอเข้าไปนะครับ"

เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบวิ่งไปเพราะไม่อยากให้เอกภพมาเห็นภาพที่เขาอยู่กับดาหวันในห้องนี้ในสภาพที่ใครเห็นก็พอเดาออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เหมือนจะไม่ทันแล้วเพราะเอกภพเปิดประตูเข้ามาพอดี

"อ๊ะ!"

เขาตาโตเล็กน้อยเมื่อภาพแรกที่เห็นคือดาหวันนั่งกอดเข่าคลุมโปงอยู่บนเตียงนอนร้องไห้เสียงสะอื้นโดยเจ้านายของเขาใส่ผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียว

"ขอโทษครับผมไม่รู้ว่า..."

เขาก้มหน้าลงไม่มองไปข้างหน้า ตฤณเดินไปหยิบชุดคลุมมาคลุมตัวของดาหวันเอาไว้ก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องหันหลังกลับไป

"หันหลังไปเดี๋ยวนี้"

"ครับนาย"

เอกภพรีบหันหลังทันทีไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเห็นภาพแบบนี้ซึ่งรับรองได้ว่าเขากลายเป็นกุมความลับของเจ้านายเอาไว้แล้วในตอนนี้ ถ้าเกิดว่าคุณผู้หญิงรู้บ้านแตกแน่นอนเผลอๆเจ้านายจะโดนจับแต่งงานทันที

"มีอะไร"

"นายให้ผมพาผู้หญิงไปอยู่รอที่คอนโด เธอโวยวายบอกว่ารอเป็นชั่วโมงแล้วครับจะเอายังไงดี"

"ไล่กลับไปเดี๋ยวฉันจะตามไปคิดบัญชีทีหลัง แกรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นใส่ยาปลุกเซ็กส์ให้ฉันกิน"

ตฤณสบถออกมาอย่างหัวเสียและลูกน้องของเขาก็ถึงบางอ้อว่าทำไมเจ้านายกับดาหวันถึงมาอยู่ด้วยกันในห้องนอนที่นี่

"ผมจัดการให้มั้ยครับนาย"

"โยนมันออกไปจากคอนโดของฉันแล้วก็ประกาศขายทิ้งไปเลยไม่อยู่มันละหงุดหงิดวะ"

เขาหันไปมองดาหวันที่ตอนนี้มองเขาน้ำตาคลอเบ้า ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างหญิงสาว

"เจ็บมากมั้ย"

"ฮึก! เจ็บค่ะ เจ็บมากเลยด้วย"

"ไม่ต้องร้องเดี๋ยวพรุ่งนี้ไถ่โทษด้วยการพาไปกินไอศกรีมตอนเย็นตกลงมั้ย"

เขาเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยนเมื่อได้สติและคิดว่าเขาไม่ควรจะพูดจารุนแรงกับเธอเพราะอย่างน้อยหญิงสาวก็ไม่ได้ผิดอะไร ดาหวันส่ายหน้าทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา

"หนูไม่ได้เห็นแก่กินนะ ฮือออออ"

เขาหลับตาลงช้าๆสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้ใจเย็น เขารู้ว่าเขาผิดเพราะฉะนั้นครั้งนี้เขาจะดูเธอไม่ได้

"แล้วจะเอายังไงถึงจะหยุดร้อง"

"ฮือออ หนูไม่ได้อยากจะร้องไห้แต่มันหยุดไม่ได้จริงๆค่ะ"

เอกภพกลั้นขำกับสิ่งที่เจ้านายกำลังเผชิญอยู่ ตฤณหันขวับไปมองลูกน้องเขารู้ว่าเอกภพกำลังหัวเราะในสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่

"แกอย่ามาหัวเราะฉันนะ"

"ขอโทษครับ งั้นผมกลับก่อนดีกว่ายังไงเจ้านายเคลียร์ให้เรียบร้อยนะครับ"

"อืม สงบปากสงบคำไว้ด้วยล่ะทำเหมือนว่าตัวเองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น"

"ครับนาย"

เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นทันที การรู้ความลับของคนอื่นเป็นสิ่งที่เขาคนนี้ไม่ค่อยชอบใจนัก มันรู้อยู่แก่ใจและกลัวว่าสิ่งนี้มันจะทำให้เขาอยู่ไม่สุข

ตฤณหันไปมองดาหวันยื่นมือไปจับแก้มของหญิงสาวเอาไว้ เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มน้ำตาคลอก่อนจะปาดน้ำตาแล้วค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ

"หนูจะกลับห้องของตัวเองแล้วค่ะ เฮียบอกว่าเรื่องนี้หนูห้ามบอกใครและให้มันจบแค่คืนนี้ใช่มั้ยคะ ตกลงค่ะหนูสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครและเหตุการณ์แบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง แค่นี้หนูก็รังเกียจตัวเองจะแย่แล้วค่ะ ฮืออออ"

พูดจบเธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันทีแถมยังล้มลงหน้าห้องน้ำอีกเพราะเจ็บกับร่องรอยที่ชายหนุ่มทำเอาไว้ ตฤณรีบลุกขึ้นจะไปช่วยแต่หญิงสาวรีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปเลยแถมยังล็อคประตูแน่นหนาอีก เขาเดินไปเคาะประตูหน้าห้องน้ำโวยวายใส่หญิงสาวเพราะประโยคที่เธอบอกว่ารังเกียจตัวเองจะแย่มันทำให้เขาอารมณ์ขึ้นมาก

"ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เธอรังเกียจตัวเองเพราะมีอะไรกับฉันเหรอดาหวัน ทำไม! มีอะไรกับฉันมันน่ารังเกียจตรงไหนออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

เขาเคาะประตูเสียงดังลั่นโมโหกับคำพูดของหญิงสาวมากในตอนนี้ มีอะไรกับเขามันน่ารังเกียจเหรอ... ได้! เดี๋ยวจะให้มีทุกวันเลยเป็นไงดูสิจะยังพูดแบบนี้อยู่อีกมั้ย!

"ได้... เดี๋ยวได้เห็นดีกันแน่ยัยเด็กบ้า"