บทที่ 4 ตอนที่ 4 ทำร้าย 1/2
“หมอ หมอ! มาดูพี่พิมพ์เร็ว” สติที่หลุดลอยไปเริ่มกลับมาเมื่อได้ยินเสียงหวาย เขารีบวิ่งไปยังห้องนอนก็เห็นรอยพิมพ์ที่บนตัวเธอมีแต่รอยจุดแดงๆ เต็มไปหมด
“หวายไปเอากระเป๋ายามาให้พี่ทีอยู่ในห้องนั่งเล่น เร็ว!” หวายพยักหน้ารับและรีบวิ่งออกไป คณิตเริ่มจับสัญญาณชีพจรก็พบว่ามันผิดปกติ การหายใจที่ถี่รัว เหงื่อท่วมตัว แถมตัวยังสั่นอีก
“มาแล้วค่ะ” คณิตรีบเปิดกระเป๋ายามา หยิบยาแก้แพ้มาพร้อมกับเข็ม สูบยาเข้าไปในเข็มจับแขนบางให้มั่นและฉีดยาเข้าไปทันที ไม่นานร่างบางก็เริ่มหายใจเป็นปกติ คณิตถอนหายใจพรืดใหญ่ ถ้าเขาให้ยาช้ากว่านี้มีหวังรอยพิมพ์ไม่รอดแน่ๆ
“รอดแล้ว” คณิตเอ่ยออกมาเบาๆ และจับตัวรอยพิมพ์ให้นอนดีๆ
“หมอนี่ไม่ไหวเลย...เป็นแฟนกันประสาอะไรทำไมเรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ล่ะ” คณิตโดนเทศยกใหญ่ แต่ครั้งนี้เขายอมให้เทศเพราะเขาเองแหละที่เป็นคนผิด
“หวายไปเข้าเวรแล้วนะคะ..ฝากดูแลพี่พิมพ์ด้วย” คณิตพยักหน้ารับและเดินไปส่ง
คณิตกลับเขามาในห้องพรางทิ้งตัวลงโซฟาหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกน้อง
“ฮันเตอร์...งานที่โกดังเรียบร้อยดีใช่ไหม” ฮันเตอร์คือลูกน้องของเขาเอง ฮันเตอร์เคยเป็นเด็กเกเรและเขาก็เคยไปเจอฮันเตอร์ตอนโดนนักเลงรุม ภายใต้ร่างสูงมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอดเขาเลยเข้าไปช่วย ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฮันเตอร์เลยถวายตัวเป็นลูกน้องของเขาและพาฮารุน้องสาวของเขาให้เข้ามาอยู่ด้วยและยกให้ฮารุเป็นน้องสาวบุญธรรมของเขา เพราะครอบครัวของเขาไม่มีผู้หญิงเลยสักคนเลยเอ็นดูฮารุมากเป็นพิเศษ
(เรียบร้อยดีครับ)
“ฮารุกลับมาจากอังกฤษวันไหน” เพราะเห็นว่าฮารุเป็นเด็กหัวดีเขาเลยส่งให้เธอไปเรียนที่ดีๆ เพื่อที่จะได้กลับมาพัฒนางานให้กับเขา
(อาทิตย์หน้าครับ)
“อืมโอเค มึงช่วยอะไรกูหน่อยสิ”
(อะไรเหรอครับ...เรื่องนายหญิงเหรอ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกันอีกแล้ว ผมนี่สงสารนายหญิงจัง ทนอยู่กับผู้ชายโหดร้ายคนนี้ได้ยังไง) คณิตที่ได้ฟังก็คิดว่าถ้าคำพูดฆ่าคนได้ ตอนนี้เขาคงตายไปแล้วจริงๆ
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย....ไปหาประวัตินายหญิงมึงมาให้กูที..เอาแบบโคตรจะละเอียด”
(แหม่ๆๆ เรื่องแบบนี้ถามเองก็ได้นี่ครับ)
“อยากแดกตีนว่างั้น?”
(ไม่ครับๆ ผมจะรีบหาทันทีเลย)
“ก็แค่นั้น” คณิตวางสายจากลูกน้องก่อนจะเดินมาดูอาการรอยพิมพ์ เรื่องที่เขาเป็นมาเฟียและค้าอาวุธนั้นไม่มีใครรู้นอกจากฮันเตอร์ฮารุและพวกมาเฟียด้วยกันเอง
ที่เขาไม่อยากบอกเพราะว่าเขาไม่อยากจะเอาคนใกล้ตัวมาเดือดร้อน เขาชอบทำอาชีพแบบนี้ มันดูลึกลับและสนุกดี
จะว่าเขามีสองร่างก็ว่าได้ เพราะเมื่อเวลาที่เขาเป็นหมอเขาจะสวมบทหมอหนุ่ม ใจดี รักเด็กได้อย่างแนบเนียน แต่เมื่อเวลาที่เขาต้องเป็นมาเฟียเขาก็สวมบท โหด เหี้ยม ได้ดีเช่นกัน
“ขอโทษนะ” คำสั้นๆ ถูกเอ่ยมาจากปากมาเฟียหนุ่ม แต่จะบอกไปอีกกี่ร้อยครั้งร่างบางก็ไม่ได้รับรู้เพราะเธอกำลังอยู่ในห่วงนิทรา คณิตผละออกจากเตียงไปยังโต๊ะทำงานตัวเล็ก เปิดโน้ตบุ๊กและรอไม่นานก็มีไฟล์จากฮันเตอร์ส่งมา
ชื่อเรื่อง: ประวัตินายหญิงว่าที่ภรรยาสุดสวยของ คิน คณิต มาร์คัส
คณิตยกมือกุมขมับให้กับชื่อไฟล์สุดกวนโอ๊ย เจ้าตัวนั่งอ่านประวัติของรอยพิมพ์หยิบสมุดเล็มเล็กที่ใช้จดตารางงานมาจดส่วนสำคัญเอาไว้
“คะ...คิน” คณิตหยุดปากกาที่เขียนไว้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงร่างบางเรียกเขา
“ปวดหัวไหม?” รอยพิมพ์ลืมตาขึ้นมาพร้อมส่ายหัวเป็นคำตอบ
“พิมพ์ขอโทษนะที่มาเป็นภาระให้คิน เดี๋ยวถ้าพิมพ์หายแล้วพิมพ์จะไปบอกที่บ้านให้ถอนหมั้นให้นะ” แม้จะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่หัวใจกับร้องไห้อย่างหนัก
พอแล้ว ควรพอได้แล้ว เธอไม่อยากมาเป็นภาระเขา ถ้างั้นเขาจะเป็นอะไรก็ได้แล้วแต่เธอสิ เรายังไม่ได้มีสัมผัสพิเศษต่อกันเลยไม่ใช่เหรอ หากเธอบอกว่าเธอชอบคนแบบนั้น ฉันก็จะไม่ร้องขออะไรอีกเลย
อีกอย่างเรื่องที่โรงบาลเธอรับไม่ได้จริงๆ แม้วันนี้เขาจะทำตัวดูอบอุ่นแค่ไหนแต่มันไม่สามารถลบล้างรอยแผลในหัวใจเธอได้เลย
“กะ...ก็ดี...ฉันก็เบื่อเธอเต็มทนแล้ว ไหนจะต้องมานั่งดูแลนู้นนั่นนี้ เสียเวลางานชะมัด” คณิตมองรอยพิมพ์ที่นั่งน้ำตาไหลลงมาเรื่อยๆ
“ฮึกพิมพ์ขอโทษนะ....คินไปทำงานเถอะ...เดี๋ยวพิมพ์ให้เพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” คณิตหัวร้อนทันทีที่ได้ยินคำว่า เพื่อน เขาอ่านประวัติเธอมาแล้วเธอมีเพื่อนที่ไว้ใจคนเดียวคือคนชื่อวิสและเขาก็เคยเห็นคนชื่อนั้นมาแล้วด้วย
“เหอะ! แน่ใจว่าเพื่อนไม่ใช่ผัว?”
“ไม่ใช่นะคิน พิมพ์กับวิสเราเป็น..”
“ผัวเมียกัน! เธอจะพูดแบบนั้นใช่ไหมพิมพ์!” คณิตเลือดขึ้นหน้าพรางจับต้นแขนรอยพิมพ์แน่น ร่างบางดิ้นไปมาเพื่อที่จะหลุดจากการจับกุมเพราะเธอเจ็บ
“ไม่ใช่นะอื้ออออ!” ไม่ทันที่รอยพิมพ์จะได้อธิบายอะไร ริมฝีปากหนาก็กระแทกลงมาที่ริมฝีปากของเธอทันที
รอยพิมพ์ครางอื้ออยู่ในลำคอด้วยความเจ็บปวด คณิตเองที่ไม่สนใจ กดท้ายทอยไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหน
“อื้อ!!...ปะ...ปล่อย” รอยพิมพ์หยิกแขนคณิตอย่างแรงเพื่อหวังให้เขาเจ็บแล้วผละออกจากเธอ แต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อคณิตบีบคอเธอให้อ้าปากรับลิ้นของเขา
จ๊วบ
ลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานได้สำเร็จ คณิตดูดลิ้นเล็กอย่างแรงจนรอยพิมพ์น้ำตาตก
“ฮึก...ฮึก...พะ..พอแล้ว....ฮึก...พิมพ์ยอมแล้ว...” เมื่อถอนริมฝีปากออกมารอยพิมพ์ก็ยกมือไหว้ขอให้คณิตหยุดการกระทำป่าเถื่อนแบบนี้ ร่างสูงเองก็พึ่งจะได้สติแต่มันก็ไม่ทันแล้วเมื่อร่างบางตรงหน้าร้องไห้จะเป็นจะตาย
“โว้ยแม่ง! จะไปตายที่ไหนก็ไป กูไม่อยู่แม่งแล้ว!” คณิตผละออกจากร่างบางเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง รอยพิมพ์ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก มองแผ่นหลังของคณิตที่ค่อยๆ เดินหายออกไปจากห้อง
