บทที่ 5 ตอนที่5 ทำร้าย 2/2
1เดือนต่อมา
หนึ่งเดือนที่ผ่านมารอยพิมพ์ไม่เคยเจอหน้าคณิตอีกเลยตั้งแต่ที่คณิตโวยวายใส่เธอวันนั้น โทรไปหาที่บ้านของเขาทางบ้านก็ไม่รู้ ไปหาที่โรงบาลพยาบาลก็บอกว่าหมอคินขอลาพักร้อนไม่มีกำหนด รอยพิมพ์ไม่รู้จะไปตามหาคณิตที่ไหนเธอรู้สึกหมดหนทาง ตลอดระยะเวลาที่เธอใส่เฝือกก็มีวิสกี้ที่คอยดูแล จนตอนนี้เธอถอดเฝือกออกแล้วเลยไม่ต้องให้วิสกี้มาดูแลอีก
“นายอยู่ไหนนะ” รอยพิมพ์เดินไปตามทางริมถนน เธอเอ่ยออกมาเบาๆ ตลอดทาง สายตาคู่สวยก็มองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง รอยพิมพ์เดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงแม่น้ำกว้างนั่งมองสายน้ำที่กว้างใหญ่ที่มีคลื่นเล็กๆ เคลื่อนไหวอยู่
ตอนนี้สมองเธอคิดถึงแต่เรื่องของคณิต เขาอยู่ไหน? ทำไมไม่กลับบ้าน? ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปิดลงช้าๆ เธอเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ต้องมาทนรับทำความเอาแต่ใจของเขา เหนื่อยที่ต้องมานั่งร้องไห้กับสิ่งที่เขาทำให้เธอเสียใจ เหนื่อยที่ต้องรัก รักคนที่เขาไม่เคยค่าในตัวเธอ เหนื่อย เหนื่อยแล้วจริงๆ
“คุณครับ” รอยพิมพ์ลืมตามองคนตรงหน้าที่ยืนถือปืนอยู่ ใบหน้าสวยทำหน้าตกใจจนต้องถอยหลังหนี
“คุณเป็นใครคะ! อย่าทำอะไรฉันเลยอยากได้เงินหรอ..เอาไปสิ” รอยพิมพ์ถอยหลังหนี แต่มิวายผู้ชายตรงหน้าก็เดินตามเธอมา
“ผมไม่ต้องการอะไรมาก...ผมต้องการแค่ตัวของคุณ..เจ้านายผมต้องการเจอคุณนะครับ” รอยพิมพ์ที่ถอยหลังหนีจนสุดทางแล้วก็ยืนตัวสั่นมองคนตรงหน้าที่บอกว่าเจ้านายของเขาต้องการตัวเธอ
“เจ้านาย? เจ้านายของนายเป็นใคร จะอยากได้ตัวฉันไปทำไมกัน?”
“เจ้านายผมก็คุณคณิตไงครับ...คุณเห็นรถที่จอดตรงนั้นไหมเขาสั่งให้ผมมารับคุณครับ” รอยพิมพ์มองไปยังรถที่จอดอยู่ เธอขมวดคิ้วคิดว่าทำไมคณิตถึงมีลูกน้องด้วย เขาก็แค่เป็นหมอ ไม่จำเป็นต้องมีลูกน้องที่ดูเหมือนคนไม่ดีพวกนี้ด้วยเลย
“อย่ามาหลอกสะให้ยาก....คินเขาไม่มีลูกน้องอะไรหรอก เขาเป็นหมอไม่ใช่มาเฟีย”
“ก็เพราะแบบนี้ล่ะครับผมถึงต้องมาตามคุณให้ไปพบกับคุณคณิต เพราะเขาจะบอกความจริงกับคุณทุกอย่าง”
“ความจริงอะไรของนาย” รอยพิมพ์มองชายตรงหน้าอย่างสับสน
“ผมว่าให้เจ้านายเป็นคนบอกเองเถอะครับ...เชิญครับ” ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวมากแค่ไหนแต่เพราะเธออยากรู้ความจริงของคณิตเธอจึงเลือกที่จะตามชายคนนั้นไป เมื่อมาถึงรถผู้ชายคนนั้นก็เปิดประตูหลังให้เธอก่อนจะบอกว่าคณิตนั่งรออยู่ในรถแล้ว
รอยพิมพ์พยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นรถไป แต่พอเธอนั่งและกำลังหันไปฝั่งตรงข้ามเธอกับต้องเบิกตาโตเมื่อคนตรงข้ามไม่ใช่คณิตอย่างที่ชายคนนั้นบอก แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้
“นายเป็นใคร อื้อ!!” ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถามชายที่นั่งข้างๆ ร่างบางก็โดนใครสักคนเอาผ้าเช็ดหน้ามาอุดจมูก กลิ่นฉุนของมันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเป็นยาสลบ ร่างเล็กพยายามดิ้นหนี เธอทั้งจิกทั้งข่วนอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็สู้ไม่ไหว ร่างกายของเธอค่อยๆ หมดแรงลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หมดสติไป
“ฤทธิ์เยอะจริงเชี่ยวอินางนี่”
“มึงขับรถไปโกดังแถวๆ ชานเมืองและโทรหาไอ้เหี้ยคิน บอกมันว่าถ้ามันอยากได้เมียคืนให้เตรียมสัญญาค้าอาวุธมาให้กูที่โกดัง”
.
.
"เฮียๆๆ แย่แล้วๆ"คณิตนั่งมองฮันเตอร์ที่รีบวิ่งมาหาเขาจนเขา ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาลางานที่โรงพยาบาลและมาช่วยดูโกดัง
เขายอมรับว่าวันนั้นเขาใจร้อนเกินไปจริงๆ และเขาก็ได้รู้ความจริงอีกอย่างด้วยว่าผู้ชายที่ชื่อวิสมันเป็นเกย์
"มึงมีไร...ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับรอยพิมพ์กูก็ไม่อยากฟัง"
"โห่เฮียเรื่องเนี้ยพี่รอยพิมพ์เกี่ยวล้วนๆ เลย"
"เรื่องอะไรของมึงวะ"
"ไอ้เซ็นพี่...ไอ้มาเฟียเซ็นมันจับตัวคุณรอยพิมพ์ไป"
