บทที่ 20 คืน

ครืด ๆ

โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะสั่นเบา ๆ เรียกสายตาผมจากแผนผังตรงหน้า ไอ้เธียซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลุบตามองตาม มันเลิกคิ้วนิด ๆ คล้ายแปลกใจว่าใครกันที่ทักผมมาเวลานี้

ทุกคนต่างรู้กันดีว่าผมไม่เล่นโซเชี่ยล แม้แต่เบอร์โทรยังมีแค่คนในครอบครัวกับเพื่อนสนิทจริง ๆ เท่านั้นที่รู้ ผมไม่เล่น Facebook IG Twitter...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ