บทที่ 62 เมินเฉย

ฉันกลับมาถึงหน้าบ้านพร้อมสายซึงในช่วงดึก ๆ ฟ้าฝนหยุดลงแล้ว พวกเรากลับด้วยรถแท็กซี่ ตลอดทางที่นั่งมาสายซึงไม่พูดกับฉันสักคำ เขาหน้าบึ้งตึงกว่าปกติ อย่าว่าแต่สายซึงเลย ตั้งแต่ฉันตื่นมาฉันไม่เห็นหน้าเฮียสิงห์ด้วยซ้ำ พี่เธียบอกว่าเขากลับไปแล้ว

บ้าจริง… ทำไมฉันต้องรู้สึกน้อยใจด้วยล่ะเนี่ย

“เดี๋ยว” ฉันดึง...