บทที่ 9 บังคับ

“หา! พูดจริงเหรอ? นี่แกจะเลิกกับจีซัสจริงอ่ะ?”

ปฏิกิริยาของแยมส้มค่อนข้างจะโอเว่อร์นิดหน่อย ไม่รู้ทำไมมันต้องแปลกใจขนาดนั้น ในเมื่อมันก็น่าจะเห็น ๆ อยู่ว่าพักหลังมานี้ฉันกับจีซัสมีปัญหากันบ่อยแค่ไหน ไม่เลิกกันสิแปลก

“แล้วหมอนั่นยอมเหรอ” อาโป เพื่อนสนิทอีกคนขมวดคิ้วถาม

“ยอมก็แปลกแล้ว”

เพื่อนสาวทั้งสองถอนหายใจพร้อมกัน หน้าตาเหนื่อยหน่ายใจไม่แพ้ฉัน ใคร ๆ ก็รู้ว่าจีซัสหัวแข็งแค่ไหน เขามันโคตรเอาแต่ใจ แถมยังเจ้าบงการสุด ๆ เลยล่ะ ตอนแรกที่มาจีบฉันเขาก็ดีอยู่หรอก แต่พอฉันใจอ่อนยอมคบด้วยเท่านั้นแหละ ฉันนึกว่ามีพ่อโผล่ขึ้นมาอีกคนเลย

จีซัสทั้งขี้หวง ขี้หึงเป็นที่หนึ่ง แถมยังบังคับเก่งเสียยิ่งกว่าเตี่ยกับม้าฉันอีก มันน่ารำคาญมากจริง ๆ นะ

นี่เป็นสาเหตุหลักที่ฉันต้องการจะเลิกกับเขาให้เร็วที่สุด

“แล้วแกจะทำไงอ่ะ โอ๊ย! ฉันละปวดหัวแทนแกจริง ๆ เลยนะซอ บางทีความสวยของแกมันก็เป็นยาพิษจริง ๆ นะ”

ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ใครบอกว่าเกิดมาหน้าตาดีเป็นศรีแก่ตัว ฉันว่ามันเป็นบาปมากกว่านะ บาปต่อคนอื่นและบาปต่อตัวเองด้วย

ถ้าลองเคยเจอเรื่องแย่ ๆ แบบฉัน เชื่อเถอะว่าทุกคนต้องคิดแบบนี้ แบบว่าอยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นมือที่สามคนอื่นเขาเสียอย่างนั้น โดนกล่าวหาว่าแย่งแฟนชาวบ้านงี้ ทั้งที่ผู้ชายพวกนั้นตามจีบฉันเองแท้ ๆ และฉันก็ไม่เคยเล่นด้วย แถมยังไล่ตะเพริดตะเพอไปซะหมด แต่ก็ยังไม่วายโดนพวกผู้หญิงเกลียดอยู่ดี

เอาง่าย ๆ แค่ฉันปรายตามองก็โดนหาว่าอ่อยไปทั่วแล้ว ฉันเลยตัดปัญหาด้วยการมีแฟนเป็นตัวเป็นตนตามคำแนะนำของเพื่อน ๆ ซะเลย กระแสด้านลบของฉันถึงได้ลดลงไปบ้าง

แต่ก็นั่นแหละ ฉันดันแจ็คพอตแตก เจอผู้ชายอย่างจีซัสซะได้ เราคบกันมาเกือบสี่เดือนแล้ว ตอนคบกันแรก ๆ เขาก็ดี ดูแลเทคแคร์ ตามใจฉันทุกอย่าง พอเข้าสู่ช่วงสองเดือน ไม่รู้ว่าเพราะเขารักฉันมากเกินไปหรือยังไงถึงได้เริ่มควบคุมชีวิตฉันทุกอย่าง ทั้งการแต่งตัว การคบเพื่อน และเรื่องที่ฉันรับไม่ได้ที่สุดก็คือการเที่ยวกลางคืนนี่แหละ

ฉันไม่ใช่ผู้หญิงติดเที่ยว คำว่าเที่ยวของฉันคือการนั่งดื่มชิล ๆ กับเพื่อนในช่วงสุดสัปดาห์ ซึ่งไม่ใช่ทุกสัปดาห์ เดือนหนึ่งอาจจะสองถึงสามครั้งเท่านั้น และบางครั้งก็มีเจ้ขิมมาดื่มด้วยบ้าง และก็ไม่ได้ดื่มจนเมาหัวราน้ำทุกครั้ง ส่วนมากแค่กรึ่ม ๆ มึน ๆ แล้วก็แยกย้ายกัน

ฉันใช้ชีวิตแบบผู้หญิงสุขนิยมมาตลอด ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ฉันมักทำอะไรตามใจตัวเอง เจ้ขิมเองก็ตามใจฉัน เพื่อน ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฉันว่าไงก็ว่าตามเสมอ แต่พอมีแฟน… เขากลับบังคับและควบคุมฉันไปซะทุกอย่าง เรื่องนี้บอกเลยว่าสายซอจะไม่ทน

ฉัน-จะ-เลิก!

.

.

.

วันนี้ฉันเลิกคลาสเย็นมาก ปกติแล้วถ้าเลิกเรียนเร็วฉันจะรอกลับพร้อมเจ้ขิม แต่เพราะวันนี้เลิกเย็น เจ้ขิมจึงกลับไปก่อน เห็นว่ามีนัดไปดื่มกับพวกเพื่อน ๆ เจ้ด้วย ฉันเองก็มีนัดดื่มกับเพื่อนชาวแก๊งค์เหมือนกัน และตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าผับแล้วด้วย ไม่รู้ว่าพวกเพื่อน ๆ มาถึงกันหรือยัง

บรื้นนนนนนน เอี๊ยดดดดดด!

รถสปอร์ตคันหรูปาดจอดตรงถนนหน้าผับที่ฉันกำลังยืนอยู่พอดี ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เท้าข้างหนึ่งเผลอถอยหลังมาหนึ่งก้าว ฉันจำรถคันนี้ได้ดี เจ้าของรถคือคนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก

ปัง!

ร่างสูงก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าดุดัน เขาก้าวฉับ ๆ เข้าหาฉัน สัญชาตญาณมันกู่ร้องให้ฉันวิ่งหนีเขา ทว่ายังไม่ทันจะก้าวเท้าไปไหนก็ถูกมือหนากระชากข้อมือไปจับแน่น ฉันแทบจะกรี๊ดออกมา

“จะทำบ้าอะไรจีซัส! ปล่อยฉันนะ!”

“คิดว่าจะหนีฉันได้อีกเป็นครั้งที่สองเหรอซอ! ไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”

ฉันถูกจีซัสลากไปขึ้นรถด้วยความไม่เต็มใจ มองรอบตัวเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับไม่มีใครเลยที่คิดจะเข้ามาช่วยฉัน ทุกคนมองเหมือนมันเป็นปัญหาผัวเมียที่ไม่มีใครอยากยื่นมือเข้ามาสอด แต่ฉันกับจีซัสเราไม่ใช่ผัวเมียกันนะ! นี่ฉันกำลังถูกเขาคุกคาม! ทำไมทุกคนยังนิ่งเฉยอยู่ได้! น่าเจ็บใจชะมัด!

“จะพาฉันไปไหน! นายบ้าไปแล้วเหรอ!” ฉันตะโกนใส่จีซัสตลอดทาง แต่เขาทำหูทวนลม ราวกับเสียงของฉันไม่เข้าหูเขาสักนิด “จีซัส! นายกำลังลักพาตัวฉันนะ! นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!”

“เธอเป็นแฟนฉันนะซอ! ไปกับฉันมันเรียกว่าลักพาตัวได้ไงวะ !”

เขาประสาทหรือเปล่า! เขาใช้กำลังบังคับฉันมานะ! คนเป็นแฟนกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ?!

หลังจากนั้นเราตะโกนใส่กันมาตลอดทาง บทสนทนาส่วนใหญ่ก็คือเรื่องความเอาแต่ใจและช่างบงการของเขา กระทั่งรถจอดหน้าตึก ๆ หนึ่ง ฉันถึงเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ตัวเองถูกพามาที่สนามแข่งรถแห่งหนึ่ง

“นี่มันที่ไหน นายพาฉันมาทำไม!” ฉันไม่ทันได้มองรอบตัวให้ทั่วก็ถูกเขาลากเข้ามาด้านในตึกนั้น หัวใจเริ่มเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวหน่อย ๆ ความทรงจำล่าสุดที่ฉันมีเกี่ยวกับสนามแข่งก็คือตอนเจอกับสิงห์คำรามครั้งแรก หลังจากนั้นฉันไม่ได้ข้องเกี่ยวกับสนามแข่งอีกเลย และมันก็นานแล้วด้วย นานจนฉันลืมรายละเอียดยิบย่อยไปหมดแล้ว

“คืนนี้ฉันต้องลงแข่ง และเธอต้องไปกับฉัน”

หะ… เขาว่ายังไงนะ? เขาจะพาฉันลงสนามแข่งด้วยงั้นเหรอ?

“นายมันบ้าไปแล้วจีซัส! ฉันจะเลิกกับนาย! ได้ยินไหมว่าฉันจะเลิก!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเหลืออดเต็มที จีซัสหันกลับมาจ้องตาดุดันอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เขาผลักฉันลงบนโซฟา พอฉันจะลุกขึ้นก็ถูกมือหนาจับกดให้นั่งลงที่เดิม

“ถ้าไม่อยากเป็นเมียฉันตอนนี้ ทำตัวดี ๆ ซะสายซอ!”