บทที่ 34 กลัวเขิน

​“ทำไมถึงไม่บอกผม”

“...กราฟ~” ผมเดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบ้าน ห้องที่ผมไม่เคยคิดจะเข้ามาเหยียบเลย ไม่อยากเข้ามาเพราะเข้าใจมาตลอดว่ามันเป็นวิมานของคนสองคนที่ทำให้แม่ของผมเสียใจมาตลอดระยะเวลา 10 กว่าปี  ผมเข้ามาเจอใครบางคนที่กำลังนั่งซบหน้าร้องไห้ที่โซฟาเล็ก ๆ มุมห้อง

“ทำไม...” ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากถ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ