บทที่ 1 ตอนที่ 1
ยามตะวันคล้อยลอยลิ่วหย่อนลงหลังเส้นโค้งฟ้า ร่างอรชรสมส่วนในชุดฟอร์มสาวรับใช้ของคฤหาสน์หรู จอห์นสโตน ที่ยืนอยู่นอกรั้วกำลังพูดคุยกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง
“เมื่อไหร่พราวจะออกไปเที่ยวกับพี่ได้สักทีครับ พี่ชวนพราวมาหลายปีแล้วนะ แต่พราวก็ไม่เคยออกไปเที่ยวไหนกับพี่ตามลำพังเลย จนตอนนี้พี่ชักงงแล้วว่าเราสองคนเป็นแฟนกันหรือแค่คนรู้จักกันแน่”
คำตัดพ้อของ อภิชัย เกิดประสพ คนรักหนุ่มรุ่นพี่ที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน ทำให้ พราวเนตร ทองบุญลือ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด เพราะสิ่งที่อภิชัยพูดมันคือเรื่องจริง ตลอดเวลาที่คบกันยาวนานมาเกือบห้าปี หล่อนออกไปเที่ยวกับอภิชัยนับครั้งได้เลย แถมไปแต่ละครั้งก็มีเพื่อนไปด้วยเสียทุกครั้ง
หล่อนก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากไปไหนมาไหนกับอภิชัยตามลำพัง รู้เพียงว่าหล่อนไม่สะดวกใจที่จะทำแบบนั้น แม้ว่าหล่อนจะคบหากับเขาด้วยสถานะคนรักก็ตาม
“พราวงานยุ่งน่ะพี่ชัย”
“ก็เห็นบอกพี่แบบนี้มาไม่รู้กี่ปีแล้ว” สีหน้าของอภิชัยยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“พราวขอโทษค่ะพี่ชัย เอาเป็นว่าพราวจะพยายามหาเวลาไปเที่ยวกับพี่ชัยนะคะ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะพราว พี่รอพราวจนผมจะหงอกหมดหัวแล้วนะเนี่ย”
“พราว...”
“ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องการพาพราวไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยเสาร์อาทิตย์นี้ พราวไปลาพักร้อนเลยนะ”
“แต่พราว...ไม่แน่ใจว่าจะลาได้ไหม”
หล่อนไม่ได้อยากไปเลยสักนิด
“ไอ้เจ้าของบ้านนี่มันยังไงนะ พี่ชักอยากเห็นหน้ามันแล้วสิ ทำไมคนจะลาไปทำธุระบ้างมันยากนัก ฮึ!”
“เอ่อ...”
ยังไม่ทันที่หล่อนจะเอ่ยตอบความสงสัยของอภิชัย รถสปอร์ตสีดำทะมึนคันงามก็พุ่งทะยานตรงเข้ามาหาด้วยความเร็วสูง และก็ทำให้ทั้งหล่อนและอภิชัยต้องกระโดดหลบกันไปคนละทิศละทาง
“เฮ้ย!!! เมายาหรือไงขับรถแบบนี้น่ะ!”
อภิชัยที่กระโดดหลบทันและไม่ได้หกล้มรีบตะโกนด่าดังลั่น ในขณะที่พราวเนตรล้มก้นกระแทกลงไปกองกับพื้น กว่าจะรวบรวมแรงลุกขึ้นได้ก็ปาเข้าไปหลายนาที หล่อนหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเป็นรถของใคร
“คุณ...คีแรน...”
หล่อนช็อกและรีบส่งสัญญาณให้อภิชัยหยุดตะโกนด่า แต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับฟัง
“ถ้าเหยียบคนตายจะทำยังไง ไปคุยกันที่โรงพักเลย จะเรียกค่าทำขวัญให้หมดตัวเชียว!”
“พี่ชัยพอเถอะ...พราวขอร้อง...”
หล่อนพยายามห้ามปรามอภิชัย ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่กระจกรถสปอร์ตคันงามฝั่งข้างคนขับลดลงเกือบหมดทั้งบาน และนั่นก็ทำให้หล่อนมองเห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่งนั่งในรถเคียงข้างมากับคีแรน
ทำไมหล่อนจะต้องรู้สึกไม่ชอบใจด้วยนะ?
“บ้านฉันไม่ใช่โรงแรม ถ้าอยากจะผสมพันธุ์กันก็ไปที่อื่น อย่ามายืนขวางหน้ารั้วบ้านฉัน!” น้ำเสียงของคีแรนเต็มไปด้วยโทสะ สายตาที่เขาตวัดมองมายังหล่อนช่างเลือดเย็นนัก “พาผัวเธอไปขย่มที่อื่น พราวเนตร!”
“คือว่า...ไม่ใช่...”
หล่อนหน้าชาดิกและพยายามปฏิเสธ แต่กระจกรถเลื่อนขึ้นปิดสนิทเสียแล้ว พร้อมกับที่รถสปอร์ตคันงามสีดำสนิทพุ่งหายเข้าไปในอาณาเขตของคฤหาสน์หรู
อภิชัยรีบเดินเข้ามาหาพราวเนตรแล้วประคองหญิงสาวเอาไว้ ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องมองตามท้ายรถของคีแรนไปตลอดเวลา
“ไอ้หมอนั่นเป็นใครเหรอพราว”
พราวเนตรเบือนหน้าที่ซีดเผือดของตัวเองมามองอภิชัย พร้อมกับบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มอย่างสุภาพ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“คุณคีแรน เป็นเจ้าของบ้านนี้ค่ะ”
“ฮะ? เจ้าของที่นี่?”
“ค่ะพี่ชัย”
“งั้นก็แสดงว่าไอ้หมอนี่ใช่ไหมที่มันไม่ยอมให้พราวลางานไปเที่ยวกับพี่น่ะ” สีหน้าของอภิชัยขึงขังขึ้นทันที
พราวเนตรถอนหายใจออกมาด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะเอ่ยขอตัวกับอภิชัย “พราวเข้าบ้านก่อนนะพี่ชัย”
อภิชัยเห็นสีหน้าของพราวเนตรไม่สู้ดีนักจึงไม่อยากเซ้าซี้ฉุดรั้งเอาไว้ “โอเค แล้วหัวเข่าไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“แค่ถลอกน่ะค่ะ” หล่อนยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าวลาอภิชัยอีกครั้ง แล้วเดินกะเผลกกลับเข้าไปในอาณาเขตของคฤหาสน์หลังงาม มุ่งหน้าตรงไปยังเรือนพักของตัวเองที่อยู่ร่วมกับครอบครัว
“หัวเข่าเอ็งไปโดนอะไรมาน่ะนังพราว”
แม่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเห็นหัวเข่าของหล่อนเข้าก็ร้องถามด้วยความตกใจระคนเป็นห่วง
“เอ่อ...พราวหกล้มน่ะแม่ ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
แม่ของหล่อนถอนหายใจอย่างเอือมระอา “เอ็งก็เดินให้มันระวังๆ หน่อยสิ เดี๋ยวแผลก็เต็มตัวพอดี”
“ฉันจะระวังให้มากกว่านี้จ้ะแม่”
แม่ของหล่อนพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพักที่แบ่งแยกเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วน หล่อนเองก็กำลังจะกลับเข้าห้องพักเช่นกัน แต่เสียงของลำดวนเพื่อนร่วมงานดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน
หล่อนหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงเรียก และพยายามที่จะยิ้มแย้มอย่างปกติ
“มีอะไรกับพราวเหรอคะพี่ลำดวน”
ลำดวนสาวใช้อายุมากกว่าหล่อนสามปียืนอยู่ตรงหน้า ในมือถือกล่องปฐมพยาบาลพลาสติกเอาไว้
“เอายามาให้น่ะ” ลำดวนพูดพร้อมกับยื่นกล่องยามาให้ตรงหน้า หล่อนมองอย่างแปลกใจ แล้วก็รับมาถือเอาไว้อย่างงงๆ
“ยา? เอามาให้พราวทำไมเหรอคะ”
“ก็พี่เห็นว่าหกล้มน่ะ กลัวจะเจ็บก็เลยเอายามาให้”
ลำดวนเห็นหล่อนหกล้มตอนไหนกัน พราวเนตรคิดอย่างสับสน ก่อนจะถาม
“พี่ลำดวนเห็นด้วยเหรอจ๊ะ”
