บทที่ 4 ตอนที่ 4
เดมอนยังคงนึกภาพไม่ออก ดังนั้นเชลดอนจึงต้องอธิบายให้เห็นภาพมากยิ่งขึ้น
“พัทยาไงครับ ที่ฝรั่งชอบไปเที่ยวน่ะครับ”
“พัทยา?”
“ใช่ครับ”
แล้วเชลดอนก็หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดสองสามครั้งและยื่นให้กับเดมอน
“นี่ไงครับ นายน้อย”
ดวงตาสีฟ้าเข้มจ้องมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ลูกน้องยื่นมาให้ ก่อนจะตอบรับด้วยการพยักหน้า
“เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“ใช่ครับ”
สายตาของเดมอนที่มองพะแพงเปลี่ยนแปลงไปเป็นดูแคลนในทันที ริมฝีปากกว้างหยักลึกแค่นยิ้มหยัน
“ที่นี่ห้ามซื้อขายบริการทางเพศ เธอรู้ใช่ไหม”
หล่อนเผยอปากค้างยิ่งกว่าเดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดกับหล่อนแบบนี้
“ค่ะ...ดิฉันทราบค่ะ”
เสียงของหล่อนสั่นเทาจนน่าสงสาร แต่ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่มันเป็นเพราะอำนาจการทำลายล้างแห่งแรงดึงดูดทางเพศจากบุรุษตรงหน้าต่างหาก
“ถ้าทำผิดกฎ เธอคงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“เอ่อ ค่ะ”
“ไปได้แล้ว”
น้ำเสียงของบุรุษผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มตรงหน้าช่างเย่อหยิ่งและถือตัวเป็นที่สุด และมันก็ยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกว่าตัวเองต่ำลึกลงไปใต้ผืนดินยิ่งขึ้น
“ไปสิ นายน้อยไล่แล้ว”
บอดี้การ์ดของเขาขับไล่หล่อนเสียงกระด้างไม่ให้เกียรติ หล่อนต้องกัดฟันข่มความเจ็บระบมที่บั้นท้ายเอาไว้อย่างสุดความสามารถเพื่อลุกขึ้นยืน แต่แล้วก็เสียหลักจะล้มหงายหลัง โชคดีที่มีมือใหญ่ทรงพลังมาคว้าเอาไว้ได้ทัน
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่านายน้อยคว้าร่างของหล่อนเอาไว้ แต่แรงกระชากนั้นทำให้ร่างของหล่อนปลิวเข้าไปปะทะแผ่นอกกว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ หล่อนเผยอปากค้าง เบิกตากว้าง ยิ่งได้มองเขาใกล้ๆ แบบนี้ ก็ยิ่งรู้ว่าเขาอันตรายมากแค่ไหน
“เอ่อ...”
หล่อนบิดตัวเล็กน้อย และเขาก็ยอมปล่อยหล่อนออกจากอ้อมแขนแต่โดยดี หล่อนก้มหน้างุด แก้มแดงก่ำ
“เดินระวังด้วย”
เสียงกระด้างดังมาเข้าหู ก่อนที่เจ้าของกลิ่นตัวเซ็กซี่ที่บ่งบอกถึงรสนิยมทางเพศอันแสนดุดันจะเดินจากไป
“อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร” เชลดอนหันมาพูดเสียงไม่พอใจ “ไม่ต้องอ่อย เพราะถ้านายน้อยอยากมีเซ็กซ์กับเธอ เธอจะถูกเรียกขึ้นไปหาเอง เข้าใจมั้ย?”
หล่อนทำได้แค่เพียงยืนกัดปากแรงๆ และหลบสายตาเหยียดหยามของคู่สนทนาลงมองพื้นดินเพียงเท่านั้น ในอกก็เต็มไปด้วยความอดสูทรมาน
ศักดิ์ศรีของหล่อนถูกเหยียบขยี้จนหมดสิ้น ตั้งแต่เดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ น้ำตาเอ่อล้นคลอสองหน่วยตา ก่อนจะรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่มันให้กลับเข้าไปภายในอก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องไปพบมิเชลล์แม่บ้านใหญ่
ร่างของมิเชลล์นั่งรออยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก พะแพงกล่าวขออนุญาต ก่อนจะเดินเข้าไปยืนค้อมตัวภายในห้อง
“ทำไมมาช้านัก ฉันให้คนไปเรียกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...คือดิฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยทำให้มาพบคุณแม่บ้านใหญ่ช้า ดิฉันกราบขอโทษนะคะ”
มิเชลล์เห็นแผลถลอกที่ข้อศอกของพะแพงโดยบังเอิญ จึงรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้โกหก
“คราวหน้าคราวหลังก็อย่าซุ่มซ่ามให้มันมากนัก”
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” หล่อนกล่าวเสียงแผ่วเบา และยืนรอฟังคำสั่งจากคู่สนทนา
“แม่คิตตี้ที่เคยทำงานในตึกใหญ่เพิ่งลาออกไป ฉันก็เลยต้องการให้เธอเข้ามาทำงานในตึกใหญ่แทน”
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” สิ่งที่หล่อนทำได้ก็คือการตอบรับเพียงเท่านั้น
“ฉันสังเกตมาหลายวันแล้ว เธอเป็นคนทำงานเรียบร้อย ละเอียดถี่ถ้วน ดังนั้นจึงเหมาะสมที่จะเข้ามาทำงานในนี้ แต่เธอคงรู้นะว่าห้ามพลาด เพราะนายน้อยเป็นคนรักความสะอาดมาก”
“เอ่อ ค่ะคุณแม่บ้านใหญ่ ดิฉันจะทำงานให้เรียบร้อย ไม่ให้เสียชื่อถึงคุณแม่บ้านใหญ่แน่นอนค่ะ”
มิเชลล์มองสาวไทยที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาขัดดอกด้วยสายตาเอ็นดูกว่าคนใช้คนอื่น เพราะพะแพงเป็นเด็กสาวหัวอ่อน ใช้อะไรก็ทำ ไม่เคยขัดคำสั่งแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เรียบร้อยเสียด้วย
“หน้าที่ของเธอคือดูแลทำความสะอาดห้องนอนของนายน้อย และบริเวณระเบียงไม้ด้านหน้าห้องของนายน้อย”
นายน้อย...
ผู้ชายที่มีดวงตาสีฟ้าเข้มดั่งท้องทะเล แต่ให้ความรู้สึกร้อนฉ่าราวกับไฟกัลป์คนนั้นน่ะหรือ
แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่”
“ดีมาก ตารางทำความสะอาดห้องนายน้อยอยู่ที่ห้องสำนักงาน เธอไปหยิบได้เลย”
“ค่ะ”
“เริ่มงานวันนี้เลยนะ อ้อ แล้ววันนี้นายน้อยกลับมาบ้านก่อนเวลา เธอเอากาแฟขึ้นไปเสิร์ฟให้นายน้อยตอนบ่ายโมงครึ่งด้วย”
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่”
เมื่อหญิงสาวตรงหน้ารับคำสั่ง ป้ามิเชลล์จึงระบายยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ
“ไปได้แล้ว”
“ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่”
คำพูดซ้ำๆ ของหล่อนดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่หล่อนจะค่อยๆ หมุนตัวออกมาจากห้องรับแขก มุ่งหน้าตรงไปยังห้องสำนักงานเพื่อรับตารางทำความสะอาดห้องพักของบุรุษนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม อย่างน้อยๆ การทำงานแลกเงินก็ยังดีเสียกว่าถูกลากขึ้นไปบำเรอบนเตียงอย่างที่เคยหวาดกลัวเอาไว้
