บทที่ 4 ตอนที่ 4
“หัวหน้า...”
วรันธาราแทบทรุด จำต้องคว้าพนักเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเอาไว้ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยความเสียใจ
“มันอาจจะโหดร้ายเกินไปสำหรับคุณ แต่ผมไม่มีทางเลือก ในเมื่อคุณไม่สามารถเขียนข่าวที่คนส่วนใหญ่ชอบเสพกันได้ คุณก็ต้องออกไปจากที่นี่”
“แต่ธารตั้งใจจะทำข่าวที่สร้างสรรค์นะคะหัวหน้า ข่าวซุบซิบของพวกดาราเซเลปธารจะไม่ทำ นี่คืออุดมการณ์ของธาร”
“ก็ที่คุณต้องถูกไล่ออก ก็เพราะอุดมการณ์อันแรงกล้าของคุณไง วรันธารา ออกไปกินอุดมการณ์เถอะ”
วรันธาราอึ้งเจ็บลึกไปทั้งอก แต่เพราะความจำเป็นเรื่องเงินทำให้หญิงสาวจำต้องวิงวอน
“หัวหน้าคะ... ขอโอกาสให้ธารอีกสักครั้งได้ไหมคะ”
แอนโทนี่เงยหน้าขึ้นมองหล่อน
วรันธาราวิงวอนต่อ “นะคะหัวหน้า ธารสัญญาว่าจะทำข่าวชิ้นนี้ให้ดีที่สุด ยอดขายหนังสือพิมพ์ซันไทมส์จะต้องพุ่งกระจูดแน่นอนค่ะ ขอโอกาสให้ธารนะคะ นะคะหัวหน้า...”
แอนโทนี่วางปากกาในมือลง และจ้องหน้าวรันธารา “ไหนคุณลองบอกผมมาสิว่าคุณจะทำข่าวอะไร"
วรันธารายิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าแอนโทนี่หยิบยื่นโอกาสให้อีกครั้ง
“ธารได้ยินมาว่ามีการทุจริตการสร้างถนนในเขตนอกเมืองมาน่ะค่ะ ถ้าธารทำข่าวนี้สำเร็จ รับรองว่าหนังสือพิมพ์ซันไทมส์ดังเป็นพลุแตกแน่ๆ เลยค่ะ”
“ดิ่งลงเหวน่ะสิไม่ว่า” แอนโทนี่ตวาดอย่างไม่พอใจ และนั่นก็ทำให้วรันธาราหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้ว
“มัน... ไม่ดีเหรอคะหัวหน้า”
“ดีกับผีน่ะสิ ถ้าคุณทำข่าวนี้ รับรองซันไทมส์ถูกปิดแน่ แถมดีไม่ดีคุณนั่นแหละจะถูกยิงตายไปด้วย”
วรันธาราตกใจ “มันขนาดนั้นเลยเหรอคะหัวหน้า”
“ก็ใช่น่ะสิ ข่าวพวกนี้อย่าไปยุ่ง ข่าวที่ผมบอกให้คุณทำ และคนส่วนมากสนใจน่ะ ทำไมไม่คิดจะทำ ไปสิ ไปตามแอบถ่ายดารา นางแบบ หรือพวกมหาเศรษฐีที่เข้าถึงยากๆ นู้น พวกนี้แหละจะทำให้ซันไทมส์อยู่รอด”
“แต่นั่นไม่ใช่อุดมการณ์ของธารนะคะ”
“แล้วอุดมการณ์ของคุณมันซื้อข้าวกินได้ไหมล่ะ”
วรันธาราเงียบ เถียงไม่ออก
แอนโทนี่หน้าบูดบึ้ง “เอาเป็นว่าเดือนหน้าไม่ต้องมาทำงานอีกแล้ว ผมไล่คุณออก”
“หัวหน้า... ได้โปรดเถอะค่ะ อย่า... อย่าไล่ธารออกเลยนะคะ หัวหน้าคะ เห็นใจธารเถอะค่ะ”
แอนโทนี่ถอนใจออกมาอย่างเอือมระอา “พอผมบอกให้คุณทำข่าวที่คนสนใจ คุณก็ปฏิเสธ พอผมจะไล่คุณออกก็มาร้องไห้อ้อนวอน นี่ผมถามจริงๆ เถอะ ตกลงคุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ คุณวรันธารา!”
“คือ...”
วรันธาราครางด้วยความอึดอัดสับสน หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีกับทางแยกที่ต้องเลือกเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ทำตามที่แอนโทนี่ต้องการเพื่อให้มีงานทำต่อไป หรือว่าหันหลังให้กับความต้องการของหัวหน้า และตกงาน
“ว่ายังไงคุณวรันธารา ผมไม่มีเวลามากนักหรอกนะ”
“ถ้า... ถ้าธารทำข่าวของดารา หัวหน้าจะไม่ไล่ธารออกใช่ไหมคะ”
“ใช่ แต่ต้องเป็นคนที่ผมเลือกให้เอง”
วรันธารากำมือแน่น อยากจะวิ่งออกไปจากห้องของแอนโทนี่นัก แต่กลับทำไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีเงินเดือน หล่อนจะใช้ชีวิตยังไง จะอยู่ในเทกซัสต่อไปยังไง
“ใคร... ใครกันคะที่หัวหน้าจะให้ธารไปทำข่าว”
แอนโทนี่หรี่ตามองลูกน้องสาวด้วยความพึงพอใจ
“เป็นอันว่าคุณตกลงจะทำตามความต้องการของซันไทมส์ใช่ไหมครับ คุณวรันธารา”
หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ “ก็ธารไม่มีทางเลือกนี่คะ ถ้าไม่ทำก็ต้องตกงาน แล้วถ้าตกงานธารจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟล่ะ ค่ะ ธารจะทำค่ะ”
“ดีมาก” แอนโทนี่ยิ้มกริ่ม
“แล้วหัวหน้าจะให้ธารทำข่าวของดารา นางแบบคนไหนคะ”
“ไม่ใช่ดารา ไม่ใช่นางแบบ...”
แอนโทนี่เปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งออกมา พร้อมกับเลื่อนไปที่ตรงหน้าวรันธารา
“แต่เป็นมหาเศรษฐี”
“มหาเศรษฐี?”
วรันธาราหรี่ตาแคบลงมองรูปถ่ายขนาดสี่คูนหกนิ้วตรงหน้า
“ใช่ มหาเศรษฐีจอมเถื่อน เควิน คาสโตรเซ่น”
วรันธาราอ้าปากค้างเติ่งเมื่อได้สบตากับผู้ชายที่อยู่ในรูปถ่ายตรงหน้า ไม่ใช่เพราะฉายาจอมเถื่อนที่ได้ยิน แต่เป็นเพราะความเซ็กซี่มีเสน่ห์ของดวงตาสีน้ำเงินเข้มต่างหาก
ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อคมเข้ม ผิวสีแทน ดวงตาคมกริบดูกระด้างและไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย แต่กระนั้นก็หวานฉ่ำจนหัวใจผู้หญิงที่ไม่เคยลิ้มรสชาติความรักมาก่อนต้องสะท้าน หล่อนพยายามบอกตัวเองว่าเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พระเจ้าประธานรูปลักษณ์หล่อระเบิดมาให้เท่านั้น แต่ทำไมนะ หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดแบบนี้
แอนโทนี่ที่นั่งจ้องหน้าวรันธาราอยู่หัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน “ผู้หญิงทุกคนที่ได้เห็นรูปของเควินก็ทำหน้าเหมือนคุณทุกคนนั่นแหละ”
วรันธาราเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับหัวหน้างาน จะเอ่ยปากถามแต่แอนโทนี่ชิงตอบออกมาเสียก่อน
“ตกหลุมรัก”
“ตกหลุมรักเหรอคะ”
“ใช่ เควินเป็นมหาเศรษฐีที่หล่อมาก และการเข้าถึงก็ยากพอๆ กับความหล่อนั่นแหละ”
วรันธาราพยายามผ่อนลมหายใจเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมาโดยเร็ว
