บทที่ 26 Outdoor on the boat (1)

วันนี้เป็นวันที่พวกเราต้องกลับกรุงเทพแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงความห่อเหี่ยวใจยังไงบอกไม่ถูก แถมยิ่งพอได้เห็นหน้าของบังหวังที่กำลังร้องไห้โบกไม้โบกมือให้พวกผมตอนมาส่งที่ท่าเรือเฟอร์รี่ ผมงี้อยากจะวิ่งเข้าไปกอดแกอีกที ซึ่งอันที่จริงแล้วก็กอดแกมาตั้งแต่บ้านพักแล้วนะ และก็เมื่อกี้อีกจนไอ้ทิวมันบอกให้ผมอยู่ที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ