บทที่ 66 สัมผัสร้าย 12 หายโง่สักที (2)

เราทั้งคู่เดินกลับเข้ามาใต้ถุนอาคาร เรซถึงยอมปล่อยมือที่โอบเอวฉันออก อารมณ์ฉันยังไม่เย็นลง แต่เพราะเริ่มมีคนทยอยเดินเข้ามาในตึกหนาตาขึ้นทำให้ฉันจำต้องข่มความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ ระบายลมหายใจแรงๆ ออกมาแทน

“จะทำหน้าแบบนั้นทำไม”

“นายก็ได้ยินว่าพวกนั้นพูดอะไร จะให้ฉันยิ้มออกได้เหรอ”

“แฟนหน้าโง่ของเธอน่ะ...