บทที่ 10 งงนะสิ

“กลับไปถึงที่ลอนดอน ต้องอบรมเรื่องนี้กันอีกยกใหญ่ ถ้าเธอยังอยากจะเป็นอันดับหนึ่ง อย่าได้ทำนิสัยแบบนี้อีก” เสียงเขากล่าวสำทับ บ่งบอกอารมณ์ว่าโกรธมาก

พนักงานต้อนรับในเครื่องบิน นำสองคนไปยังที่นั่งในส่วนบิซิเนสส์คลาสที่มีเพียงผู้โดยสารเพียงไม่กี่คนในเครื่องบินลำนี้

พนักงานหญิงแนะนำการใช้อุปกรณ์และให้สาวสวยคาดเข็มขัดนิรภัยด้วย

เธอยังไม่ยอมเอามือที่อุดปากออก เพราะเกรงว่าถ้าปล่อยมือความอัดอั้นที่จุกแน่นอยู่ในนั้นคงพุ่งออกมาให้เธอได้อายคน

แมคเวลหันมามองก่อนจะยื่นมือมาคาดเข็มขัดให้ ก่อนจะใช้นิ้วชี้หน้าปรามาสเธอเอาไว้

เครื่องบินเริ่มเคลื่อนตัว แก้มได้แต่ลืมตาเบิกกว้าง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วไม่กี่นาทีต่อมา เครื่องก็เหินขึ้นสู่ท้องฟ้า มุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร

เมื่อเครื่องอยู่ในระดับที่ปลอดภัย มีเสียงพนักงานประกาศแจ้ง แก้มสุดจะทน เธอรีบเอาเข็มขัดนิรภัยที่คาดตรงเอวออก ก่อนจะลุกขึ้นตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ให้เร็วที่สุด ไม่ทันได้ปิดประตู เธอโก่งคอลงไปในโถส้วม เพื่อเอาทุกอย่างออกมาจากกระเพาะอาหาร

แมคเวลที่สังเกตเธอมาตลอดเวลา ลุกเดินตามไปดู และยืนนิ่งมองสภาพเธอที่กำลังไร้เรี่ยวแรง หญิงสาวแทบทรุดนั่งลงไปกับพื้น เขารีบขอความช่วยเหลือจากพนักงานสาวที่กำลังเดินตรงมา ให้ช่วยเขาประคองร่างบางให้กลับมานั่งที่เก้าอี้

แก้มสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ รู้สึกดีขึ้น ที่ได้เอาสิ่งที่ทำให้เธอมวนท้องออกไปจนหมด หญิงสาวนั่งพิงพนักเก้าอี้ ที่ตอนนี้พนักงานปรับให้เอนลงนิดหนึ่ง และมีพนักงานอีกคนคอยเช็ดหน้าและให้เธอทานยา

“ขอยาแก้เมาอีกสักเม็ดได้ไหมคะ” เธอเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นภาษาไทยแผ่วเบา

แมคเวลหันมาจ้องเธอเขม็ง ก่อนจะพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษกระแนะกระแหนเธออีกว่า

“อ๋อ อยู่เมืองไทยอาทิตย์เดียว พูดได้คล่องขนาดนี้เลยเหรอ” ก่อนจะเอนเบาะที่ตัวเขานั่ง ไม่สนใจตัวเธออีกต่อไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพนักงานสาวเหล่านั้นไป แมคเวลหลับตาลงเพราะเพลียมากอยู่เช่นกัน เมื่อคืนตัวเขายังไประเริงราตรีแบบโต้รุ่ง แต่ความสามารถที่สูงและความรับผิดชอบที่เต็มร้อย ทำให้เขาตื่นมาทำภารกิจอะไรได้ตรงเวลา

เสียงประกาศให้ทุกคนคาดเข็มขัด เครื่องกำลังจะลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิ แมคเวลขยับเปลือกตา ก่อนที่จะเรียกเขย่าคนข้าง ๆ ที่ยังคงหลับตานิ่ง

แก้มขอยาจากพนักงานตั้งสองเม็ด และสิ่งที่พวกเธอไม่รู้ คือแก้มอัดมันเข้าไปในปากเธอทั้งหมดก่อนจะกลืนลงท้อง

“โซเฟีย” เธอปรือตาขึ้นมองเขา เห็นเขาเขย่าเธออย่างแรง ก่อนจะดึงมือเธอให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง

“เธอนี่มันน่าตีจริง ๆ เลย” เสียงเขายังดังต่อว่าเธอตลอดที่เดินลงมา

สภาพของแก้มเหมือนคนเมายา ตัวเธอล่องลอย เดินลากขา แต่เธอก็พยายามเดินตามฝรั่งตาน้ำข้าวระยะประชิด สองมือจับแขนเขาไว้เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มหน้าคะมำเอาไว้ด้วย

“ไม่สบายหรือเปล่านี่ อย่าบอกนะว่าไปอัพยาที่เชียงใหม่ กลับไปเนี่ย เรื่องนี้ถึงหูป้ามากาเร็ตแน่ ๆ ระวังตัวเอาไว้ให้ดี” เขาชี้หน้าปรามาสเธอเป็นหนที่ร้อย แสดงอารมณ์เสียและหงุดหงิด ยิ่งตอนนี้เธอหมดสภาพที่จะตอบโต้เขา ยิ่งอารมณ์ขุ่นเคืองไปใหญ่ เขาเดินมารับกระเป๋าที่ฝากเอาไว้ก่อนไปเชียงใหม่ แล้วรีบดำเนินการเช็กอินไฟลต์ที่จะบินไปลอนดอนทันที

แมคเวลขอรับบริการรถไฟฟ้าสำหรับผู้ป่วย เพราะดูสภาพของโซเฟียตอนนี้ เธอคงจะพาสังขารตัวเองเดินไปยังประตูทางขึ้นเครื่องไม่ไหวแน่ ๆ เจ้าหน้าที่ก็คอยอำนวยความสะดวก และสอบถามถึงอาการป่วยของเธอ เขาได้แต่บอกว่าเธอมีอาการอ่อนเพลีย เพิ่งฟื้นจากอาการป่วย และร่างกายเดี้ยงจากการโหมงานหนักไปหน่อย

เธอได้รับการบริการจากเจ้าหน้าที่สนามบินเป็นอย่างดี และได้ถูกนำขึ้นเครื่องเป็นอันดับแรก ๆ เมื่อพนักงานพาร่างเธอหย่อนลงบนเก้าอี้บนเครื่องบิน เธอก็หลับอย่างเอาเป็นเอาตาย แทบไม่แตะต้องอาหารตลอดการเดินทาง แต่ขอรับน้ำอุ่นบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้น

เมื่อล้อเครื่องบินแตะรันเวย์ที่ลอนดอน สีหน้าของแก้มเริ่มดีขึ้น มีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้าง เธอเดินตามฝรั่งตัวสูงคนนั้นที่คอยมองมาที่เธอเป็นระยะ ปากของเขาก็พ่นคำพูดที่แก้มฟังไม่เข้าใจออกมาตลอดเวลา เขายืนรอรับกระเป๋าทั้งหมด ก่อนจะยกมันขึ้นบนรถเข็น เดินลิ่ว ๆ นำหน้าไม่รอแก้ม เธอต้องรีบวิ่งตามเขาไปในทันที

‘บ้าเหรอ ฉันไม่รู้จักใครสักคนที่นี่ ฟังใครพูดก็ไม่ออกสักคำ แล้วยังจะมาทิ้งกันอีก อย่าเดินเร็วนักซิ’

เธอคิดอยู่ในใจ รีบยกมือหยิกแขนและตบหน้าตัวเองแรง ๆ เฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่า ‘นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม’

แมคเวลใช้บริการของรถแท็กซี่ที่คิวกำลังลื่นไหล ยกกระเป๋าเดินทางของเขาและเธอขึ้นท้ายรถ ก่อนจะดึงเธอส่งให้เข้าไปนั่ง

“ไปคอนโดฉันก่อนก็แล้วกัน ถ้าเธอกลับบ้านไปในสภาพนี้ ป้ากับลุงเอาฉันตายแน่ ๆ” ปากของเขาพูด จ้องตาเธอเขม็ง อยากจะขย้ำตัวเธอระบายอารมณ์โกรธยิ่งนัก

เขาไม่ใช่ว่าไม่ชอบเธอ แต่พวกญาติ ๆ ของเขาต่างหาก ที่พากันรังเกียจโซเฟีย ไม่อยากนับรวมญาติกับคนเอเชีย แต่ปฏิเสธหรือต่อว่าอะไรคุณโจน์และคุณมากาเร็ตไม่ได้ เขาจึงต้องทำเฉยเมยกับเธอแบบนี้ แต่จริง ๆ ตัวเธอก็จัดอยู่ในสเปกที่เขาวางเอาไว้เช่นกัน แมคเวลชอบผู้หญิงเอเชีย ผิวเข้มนิด ๆ สีเหลืองทองของผิวแบบนี้ ถ้าพาไปอาบแดดคงเป็นสีทองเข้มสวยไปทั้งตัว

เขาพาเธอเดินขึ้นมาที่ห้อง และให้เธอเข็นลากกระเป๋าของตัวเธอเองมาด้วย ปากก็สั่งให้เข้าไปอาบน้ำ แล้วตัวเขาจะออกไปข้างนอก

แก้มไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดหรอก รู้แต่ว่าเหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมด ใจอยากจะอาบน้ำ