บทที่ 11 โดนตัวไหนเข้าไป

อาบน้ำ เธอเดินเข้าไปสำรวจทุกซอกทุกมุมของคอนโด สรุปเธอใช่อุปกรณ์อะไรในบ้านและในห้องน้ำของเขาไม่เป็นเลย นอกจากก๊อกน้ำในอ่างล้างหน้า และโถชักโครกเท่านั้น เธอจึงเปิดน้ำไว้เต็มอ่างล้างหน้า และหาอุปกรณ์ที่คล้ายขันมาใช้ตักน้ำราดรดตัวเองในห้องอาบน้ำ

‘เป็นเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย’ เธอได้แต่คิด แต่ก็รีบชำระล้างร่างกาย เห็นผ้าเช็ดตัวที่ถูกพับไว้บนชั้นในห้องน้ำ จึงหยิบเอามาใช้ผืนหนึ่ง

เธอพยายามจะเปิดกระเป๋าที่เขาบอกว่าเป็นของเธอ แต่มันมีรหัสล็อกเอาไว้อยู่ เธอพยายามลองเดาใส่หมายเลขแต่ก็ไม่ถูกสักที แก้มจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเขา แล้วหยิบเอาเสื้อเชิ้ตออกมาจากตู้หนึ่งตัว รีบสวมเข้าไปทันที เธอพับแขนที่ยาวขึ้น ก่อนจะหาหวีมาหวีผม ส่องกระจกคุยกับตัวเองอยู่แสนนาน

ด้วยการเดินทางไกลที่แสนนาน และเพิ่งเป็นครั้งแรก เธอจึงเกิดอาการ เจ็ตแล็กคือการนั่งเครื่องบินข้ามประเทศ ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดี จึงเอนตัวลงไปบนที่นอนของเขาอย่างวิสาสะ และผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

กิ๊ก… เสียงคีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาในห้องของคอนโด และตามมาด้วยเสียงผู้หญิงที่เดินเรียกชื่อฝรั่งตัวสูงไปด้วย

“แมคเวลคะ ที่รักคุณอยู่ที่ไหน ฉันมาแล้วค่ะ”

“Surprise” เธอเอ่ยขึ้นตอนเดินเข้ามาในห้องนอน ยิงพลุมือแบบสามเหลี่ยมมายังบนเตียง แต่ภาพตรงหน้าที่เห็น มีหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตของแฟนตัวเองนอนโชว์ขาขาว ๆ หลับแบบสบายอยู่บนเตียง มองอย่างไรก็เห็นว่า เธอคนนั้นไม่ได้สวมใส่ทั้งอันเดอร์แวร์และบราเซีย

หญิงสาวผู้มาใหม่ตรงเข้ามากระชากแก้มที่นอนหลับไม่รู้ตัวอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้นตามแรงเหวี่ยง

“เธอเป็นใคร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ แล้วเธอเป็นอะไรกับแมคเวล และเธอมานอนในห้องนอนของเขาได้ยังไง” เสียงถามพ่นออกมาเป็นภาษาอังกฤษรัวลั่นอีกแล้ว แก้มได้แต่จ้องหน้าผู้หญิงผมทองคนนั้นแบบงง ๆ ผู้หญิงที่กำลังแผดเสียงมีผิวสีและรูปร่างคล้ายคลึงคนเอเชียอยู่มาก

แก้ม ตอบไปแบบไม่รู้ตัว ทั้ง Yes Yes No No ไป โดยไม่รู้ว่า คำถามของเธอคนนั้น คืออะไร

สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นกระทืบเท้าออกไปจากห้อง เหวี่ยงช่อดอกไม้ที่เธอพาติดตัวมาลงบนโต๊ะหน้าประตูคอนโดสี่ห้าครั้ง กลีบดอกไม้ ทั้งก้านใบตกกระจัดกระจาย และทิ้งมันลงกับพื้น เดินกระแทกส้นเท้าออกไปจากห้องทันที

แก้มถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังตกใจไม่หาย แก้มเดินเข้าไปเก็บกวาดดอกไม้ที่ตกกระจายเต็มทางเดิน แล้วกลับมาหย่อนตัวนั่งที่โซฟา

ความเพลียทำให้เธอผล็อยหลับลงไปตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง

ผลัวะ... เสียงเปิดประตูเข้ามา สีหน้าของคนที่เดินเข้ามาดูโกรธขึ้งเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองร่างบางที่ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขาด้วยความตกใจ แมคเวลเห็นเธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวโปรดราคาแพงของเขาอยู่บนเรือนร่าง ความโมโหพุ่งปรี๊ด หากวัดได้คงทะลุเพดานไปแล้ว เขาทิ้งข้าวของที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตลงบนพื้น ก่อนจะตรงดิ่งเข้าหาแก้มที่ยังยืนงงตัวนิ่งชา

“เธอบอกอะไรกับเจน” เสียงที่คาดคั้นทำให้แก้มถึงกับหน้าเสีย และยิ่งเขาตวาดเสียงดัง เธอยิ่งห่อไหล่ ขนหัวลุกเกรียว

“เธอไปบอกว่าเธอเป็นแฟน เธอเป็นเมียฉันหรือ ดูนี่” แล้วใช้นิ้วจิ้มลงไปที่ใบหน้าของตัวเองที่ตอนนี้มีรอยแดงฝ่ามือแดงเป็นปื้นประทับไว้

แก้มได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ เขาจับไหล่สองข้างเขย่าอย่างรุนแรง เขากระชากสาวสวยเข้าห้องนอน ก่อนจะโยนร่างเธอขึ้นไปบนเตียง

“โอเค รู้ไหม ฉันกำลังจะขอหมั้นกับเจน แล้วทุกอย่างก็พังลงหมดเพราะเธอ มันผิดแผนไปหมด เหอะ ๆ มันคงเปลี่ยนไปแล้ว โซเฟีย เธอทำมันพัง เธอทำมันพัง เธอต้องรับผิดชอบ รู้ไหม”

เขาเหมือนคนบ้า กระโจนร่างขึ้นไปบนเตียง ตะครุบเธอเอาไว้ใต้ร่าง ฉกริมฝีปากปิดประกบลงมาแบบทันควัน

แก้มมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เธอพยายามจะใช้สองมือยันหน้าอกที่กดทับลงมาทั้งตัว จงใจผลักแบบสุดแรงแต่ร่างของแมคเวลก็ไม่ขยับเขยื้อน สองมือที่พยายามยันค้ำร่างใหญ่เอาไว้แต่เธอก็สู้แรงของเขาไม่ได้

แมคเวลแสดงความโกรธ ความก้าวร้าว ส่งผ่านริมฝีปากมายังตัวเธอทั้งหมด เธอใช้สองมือขยุ้มกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่น ครางอืออ้าอยู่ในลำคอ

“ฉันเกลียดเธอ” เขาเงยหน้าขึ้น จ้องสบตาก่อนจะตะโกนใส่หน้า

แก้มตัวสั่นงันงก ในใจเกิดความประหวั่นพรั่นพรึง เธอเข้าใจความหมายของคำนี้ รู้ว่า เขาเกลียดเธอ แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้

“อย่านะ คุณเกลียดฉัน แล้วทำไม คุณต้องทำแบบนี้ล่ะ” เธอเอ่ยปากร้องห้าม

แมคเวลโกรธจนหน้ามืด เขาไม่ได้ยินเสียงอะไร ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มีอยู่ในกายด้วย เขาซุกหน้าไปกลางร่องอกสวยคู่นั้น ก่อนจะกระชากเสื้อจนกระดุมหน้าหลุดออกไปทั้งแผง แล้วก้มลงอ้างับกัดหัวนมเธอจนเจ็บระบมไปหมด

“Please don’t touch me, no... Please… โอ้ย...” แก้มพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ พยายามนึกถึงคำพูดอะไรก็ได้ ที่จะสื่อบอกเขาว่าอย่าทำอะไรเธอ แต่ตอนนี้สมองมันมึนตื้อไปหมด ความเจ็บปนเสียวที่เขากระหน่ำทำกับเรือนร่างของเธอจนเผลอร้องครางออกมากับสัมผัสแรกจากผู้ชาย

“อื้อ...โอ้ย...” แก้มบิดตัวหนีการรุกราน และน้ำหนักฟันของเขาที่กระหน่ำลงมาตามเนื้อตัวที่มากเกินไป แก้มยกมือขึ้นผลักใบหน้าของเขาอย่างสุดแรง

แมคเวลเหมือนได้สติ แต่เขาก็ไม่หยุด เขากลับเปลี่ยนจากการลงโทษรุนแรงเป็นความอ่อนโยน