บทที่ 2 อีกคนในซีกโลก

"โถ... เปล่าเลย รถไถมันเสียจริง ๆ เดี๋ยวพี่เก็บข้าวของเสร็จ ขออาศัยติดรถเราไปนอนที่บ้านด้วยนะคืนนี้ ไปหาช่างแล้วปรึกษาช่างดูก่อน พรุ่งนี้ค่อยพาช่างมาดูอีกที วันนี้คงไปหาใครไม่ทันแล้วมั้ง" กั้งอธิบาย ก่อนจะเดินนำเธอขึ้นไปบนเรือน แล้วตรงดิ่งไปล้างทำความสะอาดมือไม้ที่ดำเลอะสกปรกอยู่มากตรงลานชะล้างด้านบนเรือน

แก้มเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของพี่ชาย แล้วหยิบตะกร้าผ้าที่วางซ่อนอยู่ใกล้ตู้เสื้อผ้าในห้องออกมา

"พี่กั้ง แก้มบอกพี่กั้งกี่ครั้งแล้ว ให้เอาตะกร้าผ้าเนี่ยเอาออกมาไว้ข้างนอก มักง่ายจริง ๆ วันหลังแก้มจะไม่มาซักให้เลยนะ ดูสิ ทั้งสกปรก ทั้งเหม็นมากด้วย มันมีเชื้อโรคเข้าใจไหม" เธอบ่นเขาเรื่องนี้ประจำ แก้มทำหน้ามุ่ยใส่พี่ชาย แต่ก็เดินตรงออกไปนอกชาน เปิดน้ำใส่กะละมัง ก่อนจะเทผงซักฟอกตีฟอง แล้วเอาผ้าในตะกร้าลงไปแช่

"อึ๋ย สกปรกมาก ต้องแช่ก่อนนะคะพี่กั้ง ไม่งั้นแก้มคงขยี้กันตาเหลือก" เธอยกกางเกงที่เขาใส่ทำงานตัวหนึ่งให้พี่ชายดู ทั้งเลอะโคลน และมีกลิ่นเหม็นเต็มไปหมด ก่อนจะเอากะละมังมาอีกใบ เปิดน้ำเข้าใส่จนเต็ม แล้วเอากางเกงที่เปื้อนเป็นพิเศษตัวนี้ลงไปแช่ ระหว่างนั้นเธอค่อย ๆ ใช้แปรงขยี้เอาโคลนออกมาเป็นอันดับแรก เสียงบ่นของเธอก็ยังดังพึมพำ แต่มือไม้ก็ลงมือทำไม่หยุด

ณ ประเทศสิงคโปร์ เครื่องบินลำที่โซเฟียและแมคเวลแลนดิงไปแล้วกว่าสี่สิบนาที

"ผมมาเช็กอินครับ" แมคเวลเอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าเคาน์เตอร์ใหญ่ยาวในห้องโถงของโรงแรมชื่อดังในประเทศสิงคโปร์ ก่อนจะส่งตัวจริงของพาสปอร์ตของเขาและของโซเฟียยื่นให้กับเจ้าหน้าที่ไป

"คุณครับ เรียบร้อยแล้วครับ รบกวนช่วยเซ็นชื่อบนเอกสารตรงนี้ด้วยครับ ขอบคุณมากครับ เรียนเชิญคุณตามพนักงานยกกระเป๋าไปที่ห้องพักได้เลยครับ" พนักงานชายคนหนึ่งยืนให้ข้อมูล แมคเวลก้มหน้าเซ็นชื่อบนใบบันทึกการเข้าพัก ก่อนจะมองตามมือเจ้าหน้าที่ที่ผายมือไปยังเบลบอยที่ยืนยิ้มกว้างส่งมาให้ พวกเขารอให้บริการอยู่แล้ว

"โซเฟีย" เสียงทรงอำนาจของเขาเอ่ยเรียกชื่อเธอดังเข้ม โซเฟียกำลังจ้องมองคนที่นี่ หน้าตาของทุกคนช่างละม้ายคล้ายคลึงกันกับเธอเสียเหลือเกิน

สาวสวยยิ้มให้กับทุกคนที่ส่งยิ้มมาทักทายเธอ เธอหันไปตามเสียงของพี่ชาย อุ้ย ไม่ใช่สิ ผู้จัดการที่เดินหน้าเข้ม แทบหารอยยิ้มบนใบหน้าไม่มีสักนิด หญิงสาวเห็นเขาก้าวขาฉับ ๆ เดินไปแบบไม่มีรีรอ โซเฟียได้แต่ถอนหายใจ รู้สึกหนักอึ้งไปทั้งสมอง เพราะไม่รู้จะทนไอ้ผู้จัดการขี้เก๊กคนนี้ไปได้ถึงวันไหน เธอกลัวใจตัวเองเหลือเกิน วันไหนไม่รู้ เธออาจจะระเบิดความรู้สึกออกมาใส่หน้าเขาเสียก่อนนะสิ โซเฟียได้แต่บอกกับตัวเองในใจว่า ขันติ อดทน และความฝันที่เธอกำลังวิ่งตามอยู่

แมคเวลเดินมาส่งเธอที่หน้าห้อง และก็ร่ายยาวถึงการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ รวมถึงตารางงานที่ต้องเริ่มกันตั้งแต่หกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ มีสัมภาษณ์รายการวิทยุทั้งหมดสามรายการ ซึ่งเป็นการสัมภาษณ์สดทั้งหมด และเธอต้องร้องเพลงโชว์พลังเสียงสด ๆ ในรายการในวันพรุ่งนี้ด้วย

"งดดื่มน้ำเย็น เข้าใจไหม แล้วตอนนี้ฉันให้เธอพักแค่ยี่สิบนาที เจอกันตรงหน้าห้องเธอนี่ โอเค" เสียงเขาสั่งกำชับ

"ไปไหนคะ" เธอถามทำหน้าสงสัย เพิ่งเดินทางมาถึง นั่งเครื่องตั้งนานโขเป็นหลายสิบชั่วโมง เขาจะพาเธอไปไหน

"ฟิตเนส ฉันจองเทรนเนอร์ไว้แล้ว" เขาบอกทำหน้ากวน

โซเฟียได้แต่ทำหน้าเซ็งสุด ๆ แต่ก็ต้องยอมจำนน ใจอยากจะเถียงออกไปบ้าง และอยากเอ่ยปากขอร้องเขา อย่างน้อยก็ให้เธอพักสักหนึ่งหรือสองชั่วโมง แต่แค่เห็นหน้า เห็นสายตาของเขาแล้ว หญิงสาวรีบกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอแทบทันที

"Yes, sir" แล้วเธอก็พูดประโยคเดิม ซึ่งตอนนี้มันน่าจะกลายเป็นโลโก้ของเธอไปเสียแล้ว

แมคเวลเดินออกไปจากห้อง ตรงดิ่งกลับห้องพักของเขาที่อยู่เยื้องกับห้องพักของหญิงสาว

"โธ่เอ๊ย เนี่ยถ้าไม่เห็นแก่มามี้นะ เชอะ" เธอทำปากยื่นยาวตามหลังเขาไป

โซเฟียเข้าห้องแล้ว เธอก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังกายอย่างรวดเร็ว เปิดประตูห้องออกไป พี่แกก็มายืนหน้าเหม็นอยู่ตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว

กิจกรรมโปรโมตเพลงของเธอที่นี่ ทั้งสนุกและทั้งเหนื่อย โซเฟียเหมือนได้กลับบ้านเจอญาติพี่น้อง เพราะแต่ละคนช่างน่ารักและดูเป็นมิตร

เรื่องที่ค้างคาใจ ทำให้เธอเปิดอินเทอร์เน็ตหาข้อมูลเกี่ยวกับชื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เธอเคยอยู่มา ก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะรับเธอไปเลี้ยง หญิงสาวส่งอีเมลไปหา บอกว่าอยากไปเยี่ยมเยือน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ ซึ่งข้อเท็จจริงแล้ว จุดประสงค์ของเธอคืออยากถามไถ่ถึงพี่หรือน้องของเธอ ว่ามีอยู่จริงหรือไม่

ตามหลักการแล้ว สัญญาที่พ่อแม่บุญธรรมต้องรับรู้ และเป็นกฎที่สำคัญมาก   คือ จะไม่เปิดเผยข้อมูลต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับตัวเด็กให้กับเด็กที่รับไปอุปถัมภ์ทราบ แต่ทุกอย่างโซเฟียได้ทราบ เพราะเธอเป็นคนค้นหาข้อมูลเอง หญิงสาวเริ่มฝันเห็นคนที่หน้าเหมือนกับเธอถี่จนเกินไป จึงเกิดข้อกังขาและนั่นเป็นที่มาของเรื่องที่เธอต้องการค้นหาความจริง

สิ่งที่โซเฟียได้มาจากสมุดไดอารี่ของคุณพ่อที่ท่านยังเก็บเอาไว้ โดยมันถูกจัดวางไว้บนชั้นวางหนังสือในห้องทำงานของท่าน ซึ่งสิ่งที่เธอเจออีกอย่าง คือ รูปถ่ายเด็กผู้หญิงฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนเธออย่างกับแกะ นั่งอยู่หน้าป้ายที่เขียนเป็นตัวหนังสือภาษาไทย เธอเอาไปให้เพื่อนที่รู้จักที่เป็นคนไทยดู ซึ่งเขาก็เขียนให้เธอเป็นภาษาอังกฤษ เป็นชื่อของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในประเทศ และตั้งอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่