บทที่ 36 เปลืองตัวจริงๆ

‘เกิดมาในชีวิต นี่คงเป็นมื้อแรกใช่ไหม ที่เธอต้องกินข้าวกับน้ำตา ฮึ... ยายแก้ม น่าสมเพชนัก’ แก้มค่อย ๆ เคี้ยวข้าว บอกกับตัวเอง กินพอให้มีแรง ค่อยหาทางแก้ไข หากเป็นไปอย่างที่เขาบอก เธอคงได้กลับเมืองไทยกลับบ้านในเร็ว ๆ นี้

แก้มกินข้าวอิ่ม เก็บล้างเรียบร้อย เธอเดินเข้าในห้องนอน ตอนแรกกะจะหอบผ้าออกมานอน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ