บทที่ 100 ตาไร้แวว

.

.

.

เซเธอร์พาไวท์มอลต์กลับมาที่ปราสาท ท่ามกลางความแปลกใจของเหล่าบริวารมากมาย มุ่งตรงไปที่ห้องนอนของตน ค่อยๆ วางน้องน้อยลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มต้นการรักษา บาดแผลรอยช้ำต่างๆ ตามตัวทำให้เซเธอร์ทุกข์ใจหนัก ยิ่งได้มอง ยิ่งได้เห็น ก็ยิ่งรับรู้ได้ว่าน้องน้อยทุกข์ทรมานสักเพียงใด ยิ่งทำให้เซเธอร์เสียใจท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ