บทที่ 48 พบกันอีกครั้ง....

.

.

.

ไวท์มอลต์เดินปาดน้ำตาของตัวเองออกมาจากห้องจัดเลี้ยง เดินไปตามทางที่ทอดยาว มุ่งตรงไปที่ห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด

“ฮึก ฮึก ฮึก” ใบหน้าหวานล้ำยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น ในขณะที่มือน้อยๆ ก็ยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองไปมา

“บ้าจริง จะร้องอะไรนักหนา ฮึก ฮึก” พูดบ่นตัวเองพร้อมกับการก้าวเดินตามไปด้วย ไวท์มอลต์ก้าว...