บทที่ 57 โรคคนแก่

.

.

.

ไวท์มอลต์เดินบ่นตัวเองเสียงเบาไปตลอดทาง จนกระทั่งเดินกลับไปหาคุณปู่จอร์แดน เห็นเพียงชายชรานั่งอยู่บนรถเข็นกับจอร์แดน กำลังนั่งอยู่ภายในห้องนั่งเล่น ทันทีที่ไวท์มอลต์ก้าวเท้าเข้าไปถึงก็ดึงดูดสายตาของคนทั้งสองให้หันมามอง ไวท์มอลต์รู้สึกตัวเองตัวลีบเล็กลง เพราะปล่อยให้คุณปู่จอร์แดนอยู่เพียงลำพังใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ