บทที่ 66 จะ จะ จะ....

.

.

.

หลังจากที่ใช้เวลาในห้องทำงานอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเซเธอร์ก็ยอมปล่อยปากกาในมือลง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เอนหลังพิงกับเก้าอี้ ปลายนิ้วมือเรียวยาวแตะลงแผ่วเบาที่ขมับทั้งสองข้าง บดคลึงไปมา ช่วยให้ขมับที่เต้นตุ้บนั้นผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ

“ดีขึ้นไหมครับ?” เสียงหวานมาพร้อมกับการโน้มตัวลงเล็กน้อย เพื่อด...