บทที่ 71 วิสทีเรียไร้ใบ

.

.

.

สองขาเล็กก้าวเดินไปตามทางที่มืดมิด ในจิตใจว้าวุ่น ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตา หยาดน้ำสีใสหยดแล้วหยดเล่าไหลออกจากดวงตากลมโต หยดจนถึงปลายคางมนได้รูป

“ฮึก ฮือออออ” สองมือน้อยๆ คอยยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง ไม่ให้บดบังการมองเห็น เด็กตัวน้อยล้มลุกคลุกคลานเพราะสะดุดรากไม้อยู่บ่อยครั้ง และทุกครั้งที่ล้มล...