บทที่ 72 กาลเวลาผันผ่าน

.

.

.

หลังจากที่เซเธอร์จำใจก้าวเท้าออกจากห้องของน้องได้ ฝีเท้าหนักหน่วงเดินก้าวย่างย่ำไปตามทางเดิน ก่อนจะเซจนต้องใช้มือช่วยค้ำพยุงกาย เสียงร่ำไห้ดังแว่วออกมาให้ได้ยิน ความเจ็บปวดกรีดลึกลงไปในอก จนต้องใช้อีกมือจิกกุมขย้ำที่อกของตัวเอง

เซเธอร์รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นช้าลงเรื่อยๆ มือข้างที่ใช้ค้ำยัน...