บทที่ 84 เสียรู้เจ้าตัวจ้อย

.

.

.

ในเช้าวันถัดมา.....

“ไวท์....” สุ้มเสียงทุ้มต่ำเอ่ยปากอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ยื่นปลายนิ้วมือไปสะกิดเขี่ยคนนั่งเคียงข้าง หากแต่เจ้าเด็กตัวจ้อยกลับขยับกายหนีเสียอย่างนั้น

“ไวท์มอลต์....” ดวงตากลมโตปรายหางตาเพียงเล็กน้อย แล้วเบนหน้าหนีกลับไปมองทางเดิม แม้ว่าสิ่งที่จับจ้องอยู่นั้นไม่อาจรู้ได้เลยว่ากำลั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ