บทที่ 92 เพลิงไหม้

.

.

.

ตอนนี้ไวท์มอลต์กำลังชะเง้อชะแง้มองออกไปที่หน้าต่าง ไม่เพียงเท่านั้น ยังพาร่างอุ้ยอ้ายของตัวเองไปยืนเกาะมองจ้องไม่ละสายตา รอคอยการกลับมาของยอดดวงใจ ซิลเวอร์เองก็นอนมองจ้องอยู่นิ่งๆ บนเตียงกว้าง คอยมองดูไวท์มอลต์ที่เดินไปเดินมาจนแลดูน่าเวียนหัว

“ทำไมถึงมาช้าจังนะ” เสียงหวานใสเอ่ยปากพึมพำออกมา พู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ