บทที่ 4 ไปคนละทาง
เอมมาลินกับโบนิตากำลังคุยกันอย่างออกรส และกำลังพูดถึงผู้ชายในกลุ่มนี้อยู่
“แกว่าคนไหนหล่ออะส้ม”
“เสื้อสีฟ้า” เธอบอกเพื่อนพลางส่งสายตาหวานหยดย้อยมาทางหนุ่ม ๆ
“ดูสิ แม่งส่งซิกว่ะ สงสัยชอบ เห็นติ๋ม ๆ นะมึง อาจจะเซ็กซ์ดีก็ได้”
“กูก็ว่า สมัยนี้ผู้หญิงทำงานออฟฟิศเก็บกดจะตาย ในเว็บฯ ยังบอกผู้หญิงแบบนี้เซ็กซ์จัด”
“กูจอง”
“เชี่ย ใครดีใครได้สิวะ”
“มาเป่ายิงฉุบใครแพ้ถอย”
“เป่ายิงฉุบ” กลุ่มนั้นส่งเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
หิรัญหน้าเครียด ฟังคำพูดแบบนี้แล้วขัดหูพิกล แต่ยังไม่ทันทำอะไร ก็มีชายคนหนึ่งในกลุ่มที่เป่ายิงฉุบชนะเดินเข้าไปหาทั้งสองสาว
“สวัสดีครับ ผมชอบคุณ” ผู้ชายคนนั้นพูดตรง ๆ
ทั้งเอมมาลินและโบนิตาสบตากัน นึกขำ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้
“ขอเบอร์โทร. คุณได้ไหมครับ หรือว่าวันนี้คุณมายังไง ขากลับบ้านผมขออาสาไปส่งได้ไหมครับ” เขาจู่โจม
โบนิตายิ้มให้ ตอนนี้สองสาวคงจะกรึ่ม ๆ กันเต็มที่แล้ว เพราะไม่ใช่ขาดื่ม ใบหน้าออกแดงระเรื่อกันทั้งคู่
“ส้ม โบนิตาค่ะ”
“ไวท์ สันชัยครับ นี่นามบัตรของผม” เขาหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า
โบนิตารับมันมาถือ ก่อนจะอ่าน ทั้งชื่อและตำแหน่ง วิศวกรอยู่ที่รถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ นี่เพื่อนฉัน”
“เอมมี่ค่ะ” เอมมาลินยื่นมือไปจับตามธรรมเนียมฝรั่ง
“ผมชอบเพื่อนของคุณเอมมี่นะครับ พวกคุณพอจะเชื่อเรื่องรักแรกพบอะไรแบบนี้ไหมครับ”
ทั้งสองสาวยิ้ม และหัวเราะในความขี้เล่นของเขา
“จะรังเกียจไหมถ้าวันนี้คุณเอมมี่ต้องกลับคนเดียว แต่ผมจะขออาสาไปส่งคุณส้มที่บ้าน”
“ส้มอยู่คอนโดฯ ค่ะ” โบนิตาบอก
“ผมก็อยู่คอนโดฯ เหมือนกันครับ ผมเป็นคนเชียงใหม่ มาทำงานที่นี่”
“จริงหรือคะ เชียงใหม่น่าอยู่จะตาย”
“ใช่ ๆ อยากไปเที่ยวจัง”
“มารักกับผมสิครับ ได้ไปเที่ยวเชียงใหม่บ่อย ๆ แน่”
โบนิตาหัวเราะ
“คุณเป็นคนน่ารักอัธยาศัยดีแบบนี้ตลอดหรือคะ”
“ครับผม เอ่อ... เดี๋ยวผมขอกลับไปดื่มกับเพื่อน ๆ อีกนิดนะครับ แต่อย่าลืม คืนนี้คุณส้มต้องกลับกับผม” เขาทิ้งทวน โปรยรอยยิ้มแบบหนุ่มหล่อหว่านเสน่ห์ให้กับโบนิตาสุดกำลัง
พอเขาเดินพ้นไป
“ขำว่ะแก” โบนิตาพูดขึ้นมาและหัวเราะ
“เฮ้ย แต่เขาก็ดูเหมือนจริงว่ะ คนไทยเดี๋ยวนี้เขาจู่โจมกันแบบนี้แล้วเหรอ”
“ยายเอมแกหันไปมองรอบ ๆ ดิ ในนี้มีแต่ผู้ชาย แล้วแกดูดิมีผู้หญิงมากี่โต๊ะ”
เอมมาลินหันไปมองรอบ ๆ ก็จริงอย่างที่โบนิตาบอก ในนี้แทบจะไม่มีผู้หญิงเลย
“เอ๊ะ... ผับของพวกเกย์เหรอ”
“หื้อ... คิดไปได้ ไม่ใช่หรอก ผู้หญิงมีน้อย ผู้ชายมีมาก สงสัยตาถั่วมาบอกว่าปิ๊งฉัน แทนที่จะเป็นแก”
“ก็เมื่อกี้แกไปส่งตาหวานให้เขาทำไม”
“ไหน ตาแบบไหนวะที่เรียกว่าตาหวาน แบบนี้เหรอ” เธอหลิ่วตาทำตาเล็กตาน้อย เอมมาลินหัวเราะร่วน
“อยากมีผัว” เธอกระซิบบอกเพื่อน
“อะไรนะ” เอมมาลินเอียงหูเข้าหาหัวเราะกิ๊กกั๊ก
“ดูสิ นามบัตรบอกว่าผู้ชายคนเมื่อกี้เขาเป็นวิศวกร น้องจิมิของฉันยังไม่ได้ใช้ แกว่าถ้าฉันยอมไปกับเขาคืนนี้จะดีไหม แบบว่าทดลองดูก่อน แต่ถ้าไม่ใช่ก็เลิก”
“เฮ้ย...สมงสมองไปแล้ว ไม่ได้รักไม่ได้ชอบจะไปยอมมีอะไรด้วยทำไม” เอมมาลินจิ้มนิ้วไปที่หน้าของเพื่อน
“อ้าว... เมื่อกี้แกก็ยังลุ้นฉันอยู่เลย” โบนิตาทำหน้าจ๋อย
“สงสัยน้องจิมิของฉันไม่ต้องใช้ปูนโบกทับมันก็คงตันปิดสนิทแล้วมั้ง”
ฮา... สองสาวหัวเราะกันอย่างสนุก
“แหม ก๋ากั่นกว่าที่คิดเอาไว้แฮะ” หิรัญส่ายหน้า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน
ตื๊ด... ตื๊ด... ตื๊ด...
(“ฮัลโหล”)
“กายไหนแกบอกจะดูแลแฟนพี่ แกออกมาดูเร็ว เอมเมาอ้วกเต็มร้านแกไปหมดแล้ว”
(“เหรอครับ เดี๋ยวผมออกไป”)
หิรัญก้าวขายาว ๆ ออกมาจากห้อง ตรงดิ่งไปที่โต๊ะของสองสาวทันที
ไกด์กำลังประคองคนรักอยู่ โดยที่มีโบนิตาคอยช่วยอยู่ข้าง ๆ มีพนักงานมาช่วยอีกสองคน
“เอายังไงดีคะ” โบนิตาถามพี่ไกด์
“พี่ว่าต้องพาเอมกลับบ้านแล้วล่ะ สภาพแบบนี้ ดูไม่จืดเลย”
“ค่ะ” เธอหน้าจ๋อย ยิ้มแหย ๆ มองหน้าการันต์แบบรู้ตัวว่าตัวเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้ เอมมาลินเป็นแบบนี้
“เมามากนะเนี่ย ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เอม เอม” เขาเรียกชื่อคนรัก
“ขอโทษนะคะพี่ไกด์ ไม่คิดว่าเอมจะคออ่อน ส้มขอโทษจริง ๆ ค่ะ” เธอยกมือไหว้การันต์ปลก ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ใครว่าฉันเมา ฉันเมาที่ไหน หึ... เอิ้ก...” เอมมาลินยังส่งเสียงดังออกมาจากปาก หันไปจับหน้าพี่ไกด์แล้วยิ้ม
“ขอบคุณนะคะที่รักที่มารับเอมกลับบ้าน รักพี่ไกด์ที่สุดในโลกเลย” น้ำเสียงที่อ้อแอ้เต็มที
โบนิตาไม่รู้จะทำยังไงได้แต่โค้งตัวขอโทษพี่ไกด์และยกมือของตัวเองไปเกาอยู่ที่คอแบบเก้อ ๆ
“แล้วส้มจะกลับบ้านยังไง”
“โอ๊ย... ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไกด์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวส้มโบกแท็กซี่กลับเอง ไปจากตรงนี้นิดเดียว ใกล้มาก แต่ถ้าไม่มีแท็กซี่ ส้มยังเดินกลับเองไหวเลย ใกล้ ๆ” เธอปดเขา ทั้ง ๆ ที่คอนโดฯ ของตัวเองไปจากนี่ไกลพอสมควร
“แกก็กลับกับฉันสิ” เอมมาลินห่วงเพื่อน
“เฮ้ย... ไปคนละทาง ขืนไปส่งก็เสียเวลาเปล่า แล้วสภาพแกตอนนี้ ฉันว่าเอมกลับบ้านกับพี่ไกด์เหอะ ไม่เป็นไร ฉันเอาตัวรอดได้” เธอรีบบอกเพื่อน พลางขยับมือเข้าไปช่วยไกด์จับเอมมาลินเอาไว้
