บทที่ 7 คนโปรด
“อาหารเช้าของคุณท่านเสร็จแล้วหรือยังคะ เอื้องจะได้ยกไปเลย” เอื้องดาวกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ แม้จะยังต้องแสดงละครเพื่อเอาใจเยาวภาอยู่บ้าง แต่ก็แค่เพียงตอนที่อยู่ต่อหน้าเธอเท่านั้น
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณเอื้อง เดี๋ยวเสร็จแล้วพวกป้ายกไปกันเอง คุณเอื้องไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ” บรรดาสาวใช้ต่างก็ให้ความเคารพเอื้องดาว เพราะตอนนี้สถานะของเธอไม่ใช่เพียงแค่พยาบาลดูแลเจ้านายของพวกเธออีกต่อไปแล้ว
“เรียกเอื้องเหมือนเดิมเถอะค่ะ”
“ได้ยังไงละคะ ตอนนี้คุณเอื้อง เป็นหลานสะใภ้ของคุณท่านแล้ว”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ ทุกคนก็รู้กันอยู่แล้ว ว่างานแต่งของเอื้องกับคุณธีร์...ก็แค่ทำไปเพื่อเอาใจคุณท่าน”
“คุณเอื้อง...ถ้าคุณท่านรู้เข้าจะเสียใจเอานะคะ คุณเอื้องเองก็รู้เต็มอก ว่าคุณท่านรักและเอ็นดูคุณเอื้องจริงๆ”
“แต่คุณธีร์เธอเขาไม่ได้รักเอื้องนี่คะ”
“อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละค่ะ” ทุกคนต่างก็ลุ้นให้เป็นอย่างนั้น แต่ใครเลยจะรู้ดีไปกว่าเธอ วาเขารังเกียจเธอแค่ไหน แถมเขาก็ยังมีคนที่รักอยู่แล้ว เพราะแบบนั้นเธอถึงได้รู้ดีกว่าใคร ว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้
“ถ้าอย่างนั้นเอื้องขอตัวไปดูคุณท่านก่อนนะคะ” เอื้องดาวรีบปลีกตัวออกมาจากในครัว เธออึดอัดที่ต้องถูกกดดันเรื่องธีรชล
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณย่า” เมื่อเธอกลับมาในบ้าน ก็พบว่าเยาวภาลงมาจากห้องนอนแล้วพอดี
“ทำไมถึงไม่ปลุกย่าล่ะ นี่มันก็สายมากแล้วนะ เดี๋ยวก็กินยาไม่ครบกันพอดี แล้วเอื้องก็จะมาบ่นย่าอีก”
“เอื้องเห็นว่าวันนี้อากาศดี ก็เลยไม่ได้ปลุกค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ย่าก็แค่พูดเล่นไปอย่างนั้นเอง”
“คุณย่าจะทานมื้อเช้าเลยไหมคะ เมื่อครู่เอื้องไปดูในครัวมาแล้ว กับข้าวน่าจะเสร็จแล้ว”
“ไม่เป็นไรๆ นั่งคุยกันไปก่อนก็ได้ ถ้าเสร็จแล้วพวงคงมาตามเองนั่นแหละ”
“ค่ะ”
“วันนี้ธีร์โทรหาเอื้องหรือยัง” เป็นคำถามที่เอื้องดาวถูกถามทุกเช้า ตั้งแต่ที่ธีรชลกลับไป บางครั้งเธอก็ต้องโกหก แต่ก็เกือบจะถูกจับได้เพราะเยาวภาต้อนถามว่าคุยอะไรกันบ้าง
“ยังเช้าอยู่เลยนะคะ คุณธีร์...เอ่อ พี่ธีร์คงยังไม่ตื่น”
“เพราะแบบนี้ไง ย่าถึงอยากให้เอื้องคอยดูแลธีร์เขา น่าเสียดายที่แต่งงานกันแล้วก็ดันไม่ได้อยู่ด้วยกัน”
“ถ้าเอื้องไปใครจะดูแลย่าละคะ”
“อืม...ย่ามาคิดๆ ดูแล้ว บางทีย่าอาจจะต้องวางอคติลง แล้วย้ายกลับไปอยู่ที่กรุงเทพ เอื้องกับธีร์จะได้อยู่ด้วยกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า...”
“เรื่องที่เอื้องกลัวจะไปมาหาครอบครัวไม่สะดวก ย่าก็คิดหาทางออกเอาไว้แล้ว ย่าจะจัดการเรื่องการรับส่งครอบครัวเอื้องเอง ถ้าอยากไปหากันก็แค่บอกย่า ย่าจะให้คนมารับ แล้วก็มาส่งครอบครัวเอื้องเอง”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะคุณย่า เอื้องเกรงใจ ครอบครัวเอื้องเองก็คงจะเกรงใจจนไม่กล้าไปหาเอื้องเหมือนกัน”
“ย่าพูดจริงๆ นะ ย่าไม่อยากให้เราสองคนแยกกันอยู่ เอาไว้ถ้าพ่อแม่ของเอื้องมาหาเอื้อง ย่าจะเป็นคนช่วยพูดให้เอง เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ย่ามีเงินเก็บเยอะแยะชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้”
“อย่าพูดแบบนั้นสิคะคุณย่า”
“ตั้งแต่ปู่เขาเสียไป ชีวิตย่าก็ไม่มีใครอีกเลย วันที่ย่าทะเลาะกับรัตน์ แล้วเลือกมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีใครถามย่าสักคนว่าย่ารู้สึกยังไง ไม่มีใครตามย่ามาเลย จนเหมือนว่า...พวกเขาก็ดีใจที่ย่าเลือกแบบนี้”
“ไม่หรอกค่ะ พี่ธีร์เขาก็ตามมาหาคุณย่าตั้งหลายครั้ง”
“เอื้องก็รู้ เอื้องมาดูแลย่าอยู่ตั้งหลายปี กว่าที่ตาธีร์จะมาหาย่า ตอนนั้นถ้าย่าไม่ได้เอื้องมาดูแล ย่าคงตรอมใจตายไปแล้ว” ในตอนแรกเอื้องดาวก็ดีใจที่ได้ดูแลเยาวภา เพราะเธอยินดีจ่ายค่าตอบแทนในราคาสูง แม้ในช่วงแรก การดูแลเยาวภาจะยากมาก เพราะเธอเอาใจยากจนพยาบาลคนอื่นส่ายหน้า
แต่ท้ายที่สุดเอื้องดาวก็เอาชนะใจเยาวภาคนนี้ได้ และกลายเป็นพยาบาลเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่เยาวภายอมให้ดูแล ถึงขนาดจ้างให้ลาออกมาดูแลเธอเป็นการส่วนตัว
“คงจะเป็นเพราะทำงานนั่นแหละค่ะ คุณย่าก็ทราบดีว่า พี่ธีร์ต้องช่วยคุณพ่อดูแลบริษัท”
“เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ แต่จะยุ่งกันถึงขนาดไม่มีเวลาว่างมาหาย่าเลยหรือไง แต่ก็ช่างเถอะ ย่าไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว ย่าถึงได้บอกว่าอยากกลับไปอยู่ที่กรุงเทพไง ตอนนี้สภาพจิตใจย่าดีขึ้นแล้ว แถมยังมีเอื้องคอยดูแลด้วย”
“ถ้าคุณย่าอยากจะไปจริงๆ เอื้องก็ยินดีจะไปกับคุณย่าค่ะ”
“ย่ารู้ว่าเอื้องจะต้องไปกับย่าแน่ เอื้องสัญญากับย่าได้ไหม ว่าไม่ว่าย่าจะไปไหน เอื้องก็ต้องไปดูแลย่าทุกที่นะ” เยาวภาจับมือเอื้องดาวแน่น เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มากจริงๆ
“ค่ะ” เอื้องดาวเดิมทีนั้นเธอเพียงต้องการเงินไปรักษาพ่อที่ป่วยหนัก และค่าจ้างของเยาวภาก็มากพอที่จะนำไปรักษาพ่อได้ เธอจึงอดทนทำงานดูแลเยาวภาอย่างที่สุด
จนกระทั่งพ่อของเธอรักษาตัวจนหายดีแล้ว แต่เอื้องดาวยังคงทำงานดูแลเยาวภาต่อ เพราะรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณของอีกฝ่าย และรู้สึกเคารพเยาวภาเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เพราะเยาวภาเองก็ไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนอื่น ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นลูกหลาน ให้อภิสิทธิ์เธอเหนือกว่าคนงานคนอื่นมานานแล้ว
ช่วงสายหลังจากมื้อเช้า เอื้องดาวก็พาเยาวภาออกไปเดินเล่นในสวน และอ่านหนังสือให้ฟังอย่างเช่นทุกวัน เยาวภาชอบให้เอื้องดาวอ่านหนังสือให้ฟังมาก เสียงของเอื้องดาวทำให้เธอมีความสุขได้แบบที่ใครก็ทำแทนไม่ได้
