บทที่ 7 ตอนที่ 7

โดยปกติแล้วถ้าเลือกได้หมวยคงชอบนั่งทำงานอยู่ในออฟฟิศที่มีแอร์เย็นๆ มากกว่าจะออกมาเดินตะลอนตามเสี่ยอนันต์อยู่ท่ามกลางแสงแดดจ้าแบบนี้ ทว่าในตอนนี้ความคิดเหล่านั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว... เมื่อหมวยได้มาเจอหน้า ‘เคลลี่’ ผู้มีใบหน้าคมคร้าม หน่วยก้านกำยำล่ำสั่น รอยยิ้มของเขาช่างเซ็กซี่ขยี้ใจ สายตาแฝงความเร่าร้อนที่มองมาแต่ละครั้งทำให้หมวยเกิดอาการหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกว่ามือไม้มันเกิดอาการอ่อนระทวยยังไงพิกล

“เคนน์… งานเรียบร้อยดีมาก แต่อย่าให้เสร็จช้ากว่ากำหนดเวลานะ”

เสี่ยอนันต์หันมากำชับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ครับเสี่ย… เสร็จตามสัญญาแน่นอนครับ”

เคนน์รับปาก สุ้มเสียงหนักแน่นจริงจัง แม้จะคุยกับเสี่ยอนันต์หากสายตาก็แอบมองหมวยอยู่บ่อยๆ

“เดี๋ยวอั๊วจะไปดูงานอีกที่”

เสี่ยอนันต์หมายถึงแมนชั่นอีกแห่งซึ่งกำลังก่อสร้าง อยู่ไม่ไกลกันนัก ห่างออกไปราวๆ เจ็ดร้อยเมตรเห็นจะได้ ตรงนั้นมีหัวหน้าคนงานก่อสร้างอีกทีมคอยดูแล เคนน์จึงไม่ต้องไปด้วย หมวยได้จังหวะรีบบอกกับเตี่ย

“เตี่ยคะ… หนูไม่ไปนะคะ ขอรออยู่ที่นี่ค่ะ”

ไม่รู้อะไรดลใจให้หญิงสาวตัดสินใจรอ ไม่ยอมไปกับบิดา

“อ้าว… ทำไมล่ะอาหมวย”

เสี่ยอนันต์หันมาถาม

“หมวยเจ็บเท้า… แล้วที่นี่แอร์เย็นดีค่ะ”

หมวยหาเรื่องไม่ไปด้วยจนได้ เคลลี่ได้ยินแล้วนึกในใจว่าเดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะทำให้คุณหนูตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน

ในเวลาต่อมา

เสี่ยขับรถออกไปคนเดียว ทิ้งลูกสาวให้นั่งรออยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ที่ถูกดัดแปลงเป็นสำนักงานเล็กๆ ทว่าในทันทีที่รถของเสี่ยอนันต์แล่นลับไปจากสายตา หมวยก็เกิดอาการอยากเดินขึ้นไปดูงานก่อสร้างที่ชั้นบน

“แน่ใจนะครับคุณหนู… ว่าจะขึ้นไปดูบ้างบน”

เคลลี่ถามย้ำ เพราะว่าสภาพข้างบนตอนนี้ยังไม่เรียบร้อยนัก มีแต่ถุงปูนซีเมนต์และอิฐเต็มไปหมด

“แน่ใจสิ… หมวยอยากดูวิวในมุมสูงๆ… ”

หญิงสาวบอก

“ครับ… ข้างบนวิวสวย ถ้าอยากเห็นผมจะพาขึ้นไปพิสูจน์นะครับ”

บอกแล้วเดินนำออกมา หมวยรีบเดินตาม ด้วยอยู่ใต้ทิศทางลมทำให้จมูกของหล่อนได้กลิ่นเหงื่อผสมกลิ่นกายที่ไม่ได้รู้สึกว่าเหม็นเลยสักนิด แต่เหงื่อกรรมกรกลับทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรง  การที่ได้อยู่ใกล้เคลลี่ยิ่งทำให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในเวลาต่อมา

“ว้าย… ”

หมวยร้อง เคลลี่หันมามองด้วยความตกใจ ร่างบอบบางของหล่อนกำลังเซถลาไปข้างหน้าเพราะส้นรองเท้าติดซอกปูน ทำให้ขาข้างหนึ่งก้าวไม่ออกจนเสียหลัก

“คุณหนู”

เคลลี่โผเข้ามาคว้าเอวของหญิงสาวเอาไว้ได้ทันท่วงที หล่อนรีบโผเข้ากอดร่างกำยำเอาไว้แน่น ในจังหวะนั้นเองที่ทำให้สองเต้าอวบใหญ่ของหล่อน อัดกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่งไปด้วยมัดกล้ามของเคลลี่อย่างจัง

“เคนน์… ”

หญิงสาวจ้องมองหน้าเขา พอดีกับจังหวะที่ท้องของหล่อนก็เบียดบดเข้ากับกึ่งกลางกายของเคลลี่ที่กดเน้นเข้ามาอย่างจงใจ

ร่างกาบที่เบียดแนบ… ทำให้หล่อนรู้สึกได้ถึงความเร่าร้อนที่แผ่ลามออกมาจากลำตัวของเขา บางอย่างตรงเป้ากางเกงคัดแข็งขึ้นมาเป็นลำยาว เสียดสีอยู่กับท้องน้อยของ

หมวย ดุนดันเหมือนบอกให้รู้ว่าอยากสอดใส่ได้เสีย

“ขะ… ขอโทษค่ะ... ”

หญิงสาวขืนตัวออกมาด้วยสีหน้าเขินๆ หลังจากแอบพริ้มตาปลื้มปริ่ม ซบซุกใบหน้าอ้อยอิ่งอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มอยู่นานเป็นครู่

ตอนซบหน้าอยู่กับอกเขา หมวยรู้สึกได้ว่าหัวใจของเคลลี่เต้นแรงราวจะทะลุออกมาจากอก ไม่ต่างจากหล่อนที่รู้สึกตื่นเต้นจนใบหน้าแดงซ่าน ความเป็นชายของเขาที่เบียดบดกับหน้าท้องของหล่อนเมื่อครู่ ทำให้รู้สึกเสียววาบตรงนั้นจนเผลอหนีบหน้าขาแน่น เก็บอาการเขินอายเอาไว้ไม่อยู่

“ค่อยๆ เดินนะครับ… เดี๋ยวล้มขึ้นมาอีก”

เคลลี่ก้มเก็บรองเท้า ดึงออกมาจากซอกปูนแล้วสวมใส่คืนให้หมวย

“อุ๊ย… ขอบคุณค่ะ… ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ หมวยใส่เองได้”

หมวยไม่คิดว่าเขาจะก้มลงเก็บรองเท้าแล้วสวมให้หล่อน ตอนที่มือสากของเขาสัมผัสเท้าน้อยๆ ทำเอาหมวยขนลุก ใจเต้นแรง

“ไม่เป็นไรครับ… ผมเต็มใจทำให้ สำหรับคุณหนูผมทำให้ได้ทุกอย่าง”

เคลลี่กล่าว หมวยซึ้ง หากยังคงอยู่ในอาการเคอะเขินมองตาเขา จึงรีบก้าวเดินไปที่หน้าต่าง ทอดสายตามองไปยังวิวเบื้องล่าง พื้นที่รอบๆ แมนชั่นที่กำลังก่อสร้างโอบล้อมไปด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวขจี และในจังหวะที่หล่อนกำลังจะขยับตัวก้าวออกมา จู่ๆ ส้นรองเท้าเจ้ากรรมก็ติดเข้ากับซอกปูนอีกครั้ง