โลแกน 004

โลแกน

เมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมหยุดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้เลย ผมเอื้อมมือไปหาเธอบนเตียง หวังว่าจะได้รู้สึกถึงเธอใกล้ๆ แต่เธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

ผมกระโจนลงจากเตียง เรียกชื่อเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

ผมเดินไปที่ห้องน้ำ แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเหมือนกัน

พอกลับเข้ามาในห้อง ผมก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายกับโน้ตวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

"ฉันขอเวลาทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเมื่อคืนนี้หน่อยนะ โปรดเข้าใจว่าการตัดสินใจของฉันไม่เกี่ยวกับคุณเลย ฉันทิ้งเงินไว้ให้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าโรงแรมในส่วนของฉัน ดูแลตัวเองด้วยนะ นาดีน"

ทันใดนั้น ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องคนหนึ่ง

"สวัสดีครับบอส"

"สวัสดีมาร์ค ไปตามหาผู้หญิงคนเมื่อคืนให้ที"

"ครับบอส"

ผมเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงของมาร์คดังมาจากปลายสาย

"เจอเธอหรือยัง" ผมถามออกไป ภาวนาให้ได้ยินข่าวดี

"เจอแล้วครับบอส เธออยู่ที่สะพาน"

"โธ่เว้ย บอกพิกัดมาเดี๋ยวนี้"

ผมรีบวิ่งออกจากโรงแรมซึ่งเป็นหนึ่งในหลายแห่งที่ผมเป็นเจ้าของ คนขับรถของผมจอดรออยู่แล้ว ผมรีบบอกเขาว่าให้ไปที่ไหน "เร็วเข้า!" ผมสั่ง

"ครับนาย" เขาตอบรับแล้วเหยียบคันเร่งออกไปทันที

ความวิตกกังวลถาโถมเข้ามาในใจผมขณะที่เราขับรถไปยังจุดหมาย ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว "ไปใต้สะพาน" ผมสั่งคนขับรถ

เขาหักรถและเร่งความเร็ว

"บอสครับ ถึงแล้วครับ" เสียงของเขาดึงผมออกจากภวังค์

ในชั่วพริบตา ผมก็ลงจากรถ

ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นร่างหนึ่งกำลังร่วงหล่นลงมาจากสะพานด้านบน

ผมถอดเสื้อแจ็กเกตออกโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แล้วกระโจนลงไปในแม่น้ำเพื่อช่วยเธอ

ผมว่ายน้ำอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยจนไปถึงตัวเธอและดึงเธอขึ้นมาบนตลิ่งได้อย่างปลอดภัย

ตัวเธอกำลังสั่น หายใจหอบ ผมกอดเธอไว้แน่น พยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอดูเปราะบางเหลือเกิน น้ำตาไหลอาบแก้ม และผมรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองตัดสินใจได้รวดเร็ว

ผู้คนเริ่มมารวมตัวกันที่ริมตลิ่งมากขึ้น และลูกน้องคนหนึ่งของผมโทรหาหมอประจำตัวของผม ไม่นานเขาก็มาถึง ตรวจดูสัญญาณชีพและเช็กให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัยดี

เขาแนะนำให้ผมปล่อยให้เธอพักผ่อน ผมขอบคุณเขาแล้วพาเธอกลับไปที่โรงแรม เธอผล็อยหลับไป

ผมเฝ้าอยู่ข้างเตียง รอให้เธอตื่น จากนั้นก็โทรหาผู้ช่วยของผม พอเสียงเรียกดังครั้งที่สามเธอก็รับสาย

"สวัสดีค่ะคุณเวสต์"

"ยกเลิกตารางงานของผมวันนี้ให้หมด" ผมสั่งเสียงเข้ม ไม่ได้ตอบรับคำทักทายของเธอ พูดจบผมก็วางสายทันที หวังว่านาดีนจะฟื้นตัวในเร็ววัน

หลังจากหลับไปนาน ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมา เธอกะพริบตาปรับสายตาให้ชินกับแสงในห้อง เธอลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดตามองไปรอบๆ

"ฉันอยู่ที่ไหน" เธอถาม ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

สายตาของเราสบกัน และผมเห็นแววจำได้ในดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็เอนตัวลงนอนบนเตียงตามเดิม หลับตาลง

"คุณต้องกินอะไรหน่อยนะ" ผมบอกเธอขณะที่ลูกน้องคนหนึ่งนำอาหารเข้ามาให้

เธอลังเล แต่เมื่อท้องของเธอดังโครกครากขึ้นมา เธอก็ยิ้มแล้วเริ่มกิน ขณะที่ผมจ้องมองเธออย่างไม่วางตา

"คุณจ้องฉันแบบนี้ฉันอึดอัดนะ" เธอพูด

ผมยังคงเงียบ

"คุณช่วยฉันไว้ทำไม คุณน่าจะปล่อยให้ฉันหนีไปจากความเจ็บปวดและทรมานพวกนี้" เธออ้อนวอน

ผมยังคงนิ่งเงียบ

"ได้โปรดพูดอะไรหน่อยสิ" เธอขอร้อง

"นาดีน"

เธอหันมามองผมอย่างประหลาดใจ "คุณรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ"

ผมไม่ตอบคำถามของเธอและพูดต่อ

"คุณเป็นใคร" เธอถาม

"ผมคือโลแกน เวสต์" ผมตอบ พยายามเค้นยิ้มออกมาเพื่อแสดงความเป็นมิตรที่สุด

"ผมเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในงานแต่ง"

สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด แต่ผมยังคงพูดต่อไป

"ผมดูออกว่าคุณเจ็บปวดกับสิ่งที่น้องสาวคุณและเจคทำ และนั่นคือเหตุผลที่คุณตัดสินใจเปิดวิดีโอนั่นในงานแต่ง"

เธอสูดหายใจลึก น้ำตาคลอเบ้า "คุณพูดถูก" เธอสารภาพ เสียงสั่น "ฉันเจ็บปวดมากที่พวกเขาหักหลังฉัน ฉันคิดว่าการเปิดวิดีโอนั่นอาจจะช่วยให้ฉันได้แก้แค้น"

ผมมองเธอ ขมวดคิ้วอย่างสับสนพลางเคาะนิ้วอย่างร้อนใจ "อะไรนะ คิดจะกระโดดแม่น้ำงั้นเหรอ คุณคงตายจากความเจ็บปวดที่ทนไม่ไหวไปแล้วถ้าไม่มีคนมาช่วยไว้"

เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วถอนหายใจอย่างยอมจำนน

"เจคกับนาตาลีไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าคุณหายไป พ่อแม่คุณอาจจะมาดูด้วยความรู้สึกผิดหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ และถึงตอนนั้นคุณก็คงถูกซัดหายไปจากโลกนี้แล้ว"

"คุณจะไม่มีงานศพ ไม่มีหลุมศพ ไม่มีใครร้องไห้ให้คุณ ในขณะที่เจคกับนาตาลีใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกันสองคน คุณน่าจะไปหาเจคแล้วบอกเขาว่าคุณกำลังจะตายเพราะเขา ขังเขาไว้กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต นั่นยังดีกว่าการตายอย่างเจ็บปวดเหมือนพวกขี้แพ้" ผมพูด ทำให้เธอตัวสั่นด้วยความกลัว

น้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตาของเธอ "คุณหยุดพูดได้หรือยัง ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้"

"คุณไม่เข้าใจหรอก ครอบครัวฉันเกลียดฉัน ฉันเหมือนคนที่ไม่มีใครต้องการในชีวิตของพวกเขา ในขณะที่น้องสาวฉันได้รับความสนใจทั้งหมดโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย" เธอพูดทั้งน้ำตานองหน้า

ผมขยับเข้าไปใกล้ขึ้น ประคองเธอไว้เบาๆ

"ผมจะช่วยคุณแก้แค้นพวกเขาเอง" ผมพูดเบาๆ

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้เพื่อฉัน ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ" เธอถาม พลางจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม

"เป็นคำถามที่ดี ผมมีข้อเสนอให้คุณ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เธอขมวดคิ้วและมองผมอย่างสงสัย "ข้อเสนออะไรเหรอคะ" เธอถาม