บทที่ 1 EP1. ใครมันบังอาจ
@King Of Room Club โซน Bar Host
ทันทีที่สองขาเรียวเล็กไร้เซลลูไลท์ก้าวพ้นประตูเข้ามายังคลับหรูอันดับต้น ๆ ของเมืองไทยก็ทำทุกสายตาเป็นอันต้องชะงักค้างนิ่ง ตกตะลึงในความสวยบาดใจเป๊ะปังทุกสัดส่วน เปร่งประกายออร่าตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้าของเธอ
"ซิน ซีรีน" เสียงแหลมเล็กของสาวผมบ็อบสั้นประบ่าดังขึ้น เจ้าตัวโบกมือส่งสัญญาณเรียกเพื่อนที่เพิ่งมาใหม่
"เรียกเต็มยศขนาดนั้น ไม่เอานามสกุลมาด้วยเลยล่ะจ๊ะหญิงอิง" หญิงสาวร่างเล็กแต่ทรวดทรงองเอวสมส่วนราวกับถูกจิตกรปั้นแต่ง เธอยกมือขึ้นเสยผมลอนยาวไปทางด้านหลังก่อนจะทิ้งสะโพกกลมกลึงภายใต้เดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีแดงไวน์ลงที่โซฟา ทำเอาสายตาหลายคู่ที่ยังคงจับจ้องต้องกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน
"บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้นน่ะซิน เดี๋ยวความแตกขึ้นมาล่ะแย่เลย" อิงฟ้ากระซิบบ่นเสียงเบา เพราะมีเชื้อสายเป็นถึงหลานสาวหม่อมเจ้าจึงต้องวางตัวดีกว่าคนทั่วไป ขนาดแอบมาเที่ยวบาร์โฮสต์ยังต้องประโคมแว่นตาดำและหมวกใบใหญ่เพื่อปกปิด
"ท่าทางคล่องแคล้วขนาดนี้ อิงคงจะมาที่นี่บ่อยล่ะสิ?" คนที่เพิ่งเคยมาเที่ยวที่แบบนี้เป็นครั้งแรกยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบเบา ๆ แต่กลับสาวสวยที่นั่งตรงข้ามกันกับยกซดประหนึ่งเป็นน้ำผลไม้
"ไม่บ่อยเท่าไหร่ แต่มีบัตร Supper VIP" อิงฟ้ายกมือขึ้นปิดปากหัวเราะกระซิก กระซิก แอบเขินอยู่บ้างที่ต้องสารภาพความจริงให้เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันแค่สองเดือนรู้หมดเปลือก
"เริศอยู่นะ ว่าแต่ไหนล่ะ สิ่งที่อิงบอกว่าจะช่วยซินได้?" ดวงตาเฉี่ยวชะเง้อมองไปทั่วบริเวณ นอกจากพวกผู้ชายที่ไม่ได้กระตุ้นต่อมความรู้สึก ก็มีแค่ผู้หญิงอีกโต๊ะที่มองจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตร
"รอก่อน ยังไม่ถึงเวลา ของดีก็ต้องรอนานนิดหนึ่งนะจ๊ะแม่ซินเดอเรลล่า" คนใช้บริการบ่อยจนกลายเป็นลูกค้าวีไอพียิ้มกริ่ม กล้ารับรองความพึงพอใจด้วยการเอาชื่อเสียงเป็นประกัน
"ก็ให้มันดีสมกับที่ซินต้องเสียเวลารอนะ" ปากก็พูดออกไปเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่ลึก ๆ ในใจของสาวน้อยนั้นกลับสวนทางกัน เธอใช้เวลารวบรวมความกล้าถึงสองอาทิตย์กว่าจะตัดสินใจได้ว่าจะใช้วิธีนี้
"อุ๊ย~ นั่งไง ทะยอยกันออกมาโชว์แล้ว โอ๊ย...ใจเหลวหมดแล้วพ่อคุณเอ่ย" อิงฟ้าบิดตัวเขินอาย ประสบการณ์ที่สะสมมาแทบจะไม่ได้ช่วยอะไร เพียงแค่เห็นบรรดาชายหนุ่มโยกย้ายควงเอว สาวผมบ็อบก็เปรียบดั่งต้องมนต์สะกด
คนนั่งหันหลังให้เวทีเอี้ยวตัวกลับไปมอง ดวงตาสวยเฉี่ยวจับจ้องไปบนเวทีอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะดึงสายตากลับมาที่เดิม ซินถอนหายใจกับความรู้สึกเฉย ๆ ไม่มีอะไรพิเศษอย่างเพราะผู้ชายถอดเสื้อเกลื่อนเวทีไม่สามารถทำให้หัวใจเธอเต้นแรงได้เลยแม้แต่นิด หนำซ้ำกลับมองว่าไม่น่าสนใจซะด้วยซ้ำ
นี่เธอคิดถูกหรือคิดผิด ที่คิดจะใช้เด็กบาร์โฮสต์ในการทำลายความกลัวใจใน
"ซิน แกลองดูพี่กล้ามปูคนนั้นสิ อร๊าย~ ฉันอยากถูกปูหนีบแล้ว" อิงฟ้าร้องกรี๊ดกร๊าด ไม่เหลือคราบหลานหม่อมเจ้าผู้เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้เลยสักนิด ในขณะที่คนถูกชวนมาได้แต่กระดกเหล้าเข้าปาก และอย่างหวังว่าแอลกอฮอล์แค่นี้จะทำอะไรคนคอแข็งอย่างซีรีนได้ เพราะเธอสุดโต่งทุกเรื่อง
ยกเว้นเรื่องผู้ชาย!!!
"ซิน แกเลือกมาสักคนสิ ผู้ชายที่นี้ไม่ใช่แค่หน้าตาดีและหุ่นดีอย่างเดียวนะ แต่ทุกคนผ่านตรวจโรคทุกสองสัปดาห์มาแล้ว ปลอดภัยหางห่วงจ๊ะ" คนมาไม่บ่อยแต่ถือบัตรวีไอพีรีบแนะนำ
"แกเลือกมาเลยอิง ใครก็ได้ขอแค่อย่าเป็นลูกครึ่งก็พอ" ซีรีนยังขยาดกับไซต์มหึมาของหนุ่มอังกฤษแฟนเก่าอยู่ไม่ลืม เพราะความใหญ่โตที่ผู้หญิงหลายคนอยากได้อยากโดน แต่เธอกลับมองว่ามันน่ากลัวจนกลายเป็นเรื่องฝังใจ
และเป็นเหตุทำให้เธอต้องหาใครสักคนเพื่อทำลายความกลัวนั่นซะ
แต่ในขณะที่ซินเอาแต่ก้มหน้าเล่นมือถืออยู่นั้น จู่ ๆ อิงฟ้าก็เบิกตาโตราวกับตกตะลึงกับอะไรบางอย่าง ใบหน้าสวยหวานของหลานหม่อมเจ้ายกยิ้ม ล็อคเป้าชายหนุ่มหน้าคม เบ้าหน้าชายไทยทันที
"อิงคิดว่า...อิงเจอผู้ชายที่จะช่วยให้เพื่อนซินเสียความบริสุทธิ์ได้แล้วล่ะ"
"งั้นเหรอ ก็เรียกมาสิ" ซีรีนไหวไหล่พูดโดยไม่คิดจะหันมองด้วยซ้ำ แต่จู่ ๆ เสียงเล็กก็ดังขึ้นจากโต๊ะของบรรดาพวกผู้หญิงที่จ้องมองเธอตั้งแต่เดินเข้ามา
"เรียกผู้ชายเสื้อดำที่ไม่ติดหมายเลขคนนั้นมานี่หน่อย" อิงฟ้าหันขวับมองอย่างไม่ชอบใจ ในขณะที่เธอกำลังจะยกมือเรียกผู้จัดการร้านแต่ผู้หญิงโต๊ะนั้นกลับเรียกตัดหน้า
"เฮ้ย ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ผู้ชายหล่อ ๆ คนนั้นอิงอุตส่าห์เล็งไว้ให้ซินเลยนะ ทำแบบนี้มันจงใจแย่งเราชัด ๆ" อิงฟ้าบ่นอย่างหัวเสีย ทำเอาดวงตาสวยเฉี่ยวต้องรีบเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอทันที
"ใครมันบังอาจคิดจะแย่งผู้ชายกับฉัน รู้จัก ซินซีรีน น้อยไปซะแล้ว!!!"
