บทที่ 12 12. ความบังเอิญครั้งที่หนึ่งร้อยแปด
หลังจากที่คีตะแชร์โลเคชั่นให้ ใช้เวลาไม่นานซีรีนก็ขับรถมาจนถึงมหาวิทยาลัยเอช มหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังของเมืองไทย ดวงตาสวยเฉี่ยวชะงักกึก เมื่อตึกคณะที่เขาบอกนั้นคือที่เดียวกันกับเซนต์โซ่ พี่ชายของเธอ
"จะบังเอิญอะไรขนาดนั้นว่ะเนี่ย!!" เสียงเล็กพึมพำกับตัวเอง ซีรีนจงใจขับรถผ่านหน้าตึกคณะวิศวะ เลยออกไปจนถึงด้านของมหาวิทยาลัยเพราะกลัวว่าพี่ชายจะจำรถได้ นิ้วเรียวเล็กกดพิมพ์ข้อความส่งหาคีตะทันที
แต่สุดท้ายยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งดึงดูดเมื่อรถสปอร์ตสีดำเงาติดป้ายทะเบียนที่คุ้นตาจะขับเข้ามาจอดปาดหน้า ซีรีนยกมือขึ้นกุมขมับทันทีเมื่อเห็นเจ้าของรถคันตรงหน้าเปิดประตูตรงมาที่เธอ
(มาทำอะไรที่นี่ หรือว่านัดใครเอาไว้ห๊ะ?" เซนต์โซ่โพ่งถามขึ้นทันทีที่กระจกรถของน้องสาวถูกเปิดลง เขาและซีรีนเรียนคนละมหาวิทยาลัย แต่จู่ ๆ เธอกลับมาโผล่ที่นี่โดยไร้สาเหตุ
"หนูก็มาหาพี่นั่นแหละ เนี่ยกำลังจะโทรหาอยู่พอดีเลย" เธอชูมือที่ถือโทรศัพท์เอาไว้อยู่พอดีอ้างพี่ชาย
"จะมาหาทำไม มีอะไรก็แค่โทรมาพี่จะเป็นคนไปหาหนูเอง" เซนต์โซ่ใช้สายตาจ้องจับผิด ทำเอาคนโกหกถึงกับเหงื่อตก
"ก็...นี่พี่ลืมไปแล้วเหรอ เรานัดกันว่าจะไปซื้อชุดนอนใหม่ไง" เสียงเล็กตอบกลับด้วยสีหน้าดีใจสุดขีด สมองอันชาญฉลาดคิดหาข้ออ้างได้ทันเวลาพอดี
"แล้วไป อย่าให้รู้ว่าโกหกพี่แล้วแอบมาหาหนุ่ม ๆ แถวนี้นะ ข้อตกลงของเราคือซีรีนห้ามมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ ยังจำได้ใช่ไหม?"
"จำได้ค่ะ พี่ชาย"
สองพี่น้องใช้เวลาในการเลือกซื้อของสักพักใหญ่ โดยที่เซนต์โซ่เองก็แทบจะหมดเนื้อหมดตัวเมื่อต้องรูดจ่ายค่ากระเป๋าราคาเฉียดล้านไปถึงสองใบ ไม่รวมกับข้าวของเครื่องใช้อื่น ๆ ที่น้องสาวหยิบยื่นให้พนักงานคิดเงินราวกับไม่เคยมีมาก่อน
"ถึงคอนโดแล้วก็ทักมาบอกพี่ด้วยล่ะ" เพราะตัวเองก็ต้องรีบไปรับเด็กในสังกัด จึงส่งซีรีนได้เพียงลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า
"ค่ะคุณพี่ชาย" หลังจากแยกย้ายกันเสร็จ คนที่นัดผู้ชายเอาไว้ก็รีบบึ่งรถไปยังสถานที่นัดหมายทันที ไม่นานนักซีรีนก็ไปถึงรูฟท็อปของโรงแรมแห่งหนึ่ง โดยมีคีตะนั่งรออยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว
"ขอบคุณที่รอนะคะ" เธอเดินเข้าไปหย่อนสะโพกลงที่เก้าอี้ตัวข้าง ๆ มองหน้าคีตะซึ่งยังอยู่ในชุดเสื้อช็อปวิศวะ ชายหนุ่มดูหล่อเหลาไปอีกแบบ ต่างจากเวลาที่เขาทำงานที่คลับราวคนละคน
"น้องซินใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้ดูเด็กมาก และก็สวยมากเลยนะครับ" มาถึงยังไม่ทันไรมือปลาหมึกก็วางลงที่เรียวขาขาวทันที กระโปรงทรงเอเลิกขึ้นสูงจนคนมองแอบคิดไปไกล
"จะอยู่ในชุดไหนซินก็สวยค่ะ" คนที่ได้ยินคำชมในความสวยจนชินไหวไหล่พูด เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจกับคำพูดพวกนั้นแม้แต่นิด
"แต่พี่ว่าตอนที่ไม่ใส่อะไรเลย สวยกว่านะครับ" คีตะพูดพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้ชิดคนตัวเล็ก ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์จนคนสบสายตารู้สึกได้ และก็ดันชอบในความเจ้าเล่ห์นั้นขึ้นมาอย่างยากจะอธิบาย
"ใจเย็นค่ะ เดี๋ยวคืนนี้ซินจะเข้าไปหาที่คลับก็แล้วกันนะคะ"
