บทที่ 1 คืนเข้าหอ
หลิวหลีลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยร่างกายที่อ่อนแรง และตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยริ้วรอยสีแดง รอยขบกัด อยู่จนทั่วทั้งเรือนร่างระหงของนาง
เมื่อนางขยับตัวจึงรู้สึกถึงความปวดหนึบที่ช่วงเอวตรงส่วนสงวน เมื่อนางดันร่างกายของตนเองให้ลุกขึ้นนั่ง สายตาของนางพลันมองเห็นริ้วรอยสีแดงชาดจุดหนึ่งอยู่ตรงกลางผ้าปูเตียงสีขาวของเตียงนอนสีแดงมงคล
อา....
รอยเลือด
รอยเลือดนี้แม้จะเป็นแค่เพียงรอยเล็กๆ แต่ทว่า นั่นคือเลือดที่ออกมาจากเส้นใยบางๆในร่างกายของนาง
เส้นพรหมจรรย์
พรหมจรรย์ของนางที่เต็มใจมอบให้เขา ในคืนเข้าหอ
คืนเข้าหอของนางกับเขา...
หลิวหลีค่อยๆล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับตาลงอย่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรงปวดเมื่อยอยู่ตามร่างกาย พลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อช่วงหัวค่ำหลังการส่งตัวเข้าหอในงานแต่งงานของนางกับเขา
ยามนั้น
นางนั่งรอเขาอยู่บนเตียงนอนภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงอย่างตื่นเต้นดีใจอยู่หลายส่วน
เขาผู้เป็นรักแรกและรักเดียวของนาง จูหยวนจาง
ไม่รู้ทำไม นางถึงปักใจรักจูหยวนจางถึงเพียงนี้
เพราะครั้งแรกที่เจอกัน
เพราะครั้งแรกที่ได้คุยทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน
เพราะสายตาของนางที่มองไปทางใดก็เจอแต่เขา
หรือเพราะรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์นั่น
ถึงแม้ว่าเขามิได้ยิ้มให้นาง แต่นางกลับตราตรึงมันไว้ในใจอยู่เสมอมาเนิ่นนาน
นางเฝ้ารอ
รอวันที่เขาจะยิ้มแบบนั้นให้นางบ้าง
รอยยิ้มของเขา...
ในขณะที่นางกำลังนั่งรอเขาอยู่นั้น เสียงประตูก็ถูกเปิดออกโดยเขา จูหยวนจาง
อา....
เขามาแล้ว...
ความรู้สึกตื่นเต้นยิ่งเพิ่มขึ้นแบบคูณทวี เมื่อจูหยวนจางเดินเข้ามาในห้องหอ และเดินใกล้เข้ามาที่เตียงนอนตรงที่นางนั่งรอเขาอยู่
ผ้าคลุมหน้าของนางถูกมือเรียวยาวของเขาเปิดออกพร้อมกับใบหน้าคมเข้มเคลื่อนเข้ามาใกล้ที่ใบหน้าแดงระเรื่อของนาง
และ...
ไม่มีการพูดคุยใดๆ
ไม่มีการถามไถ่ใดๆ
ไม่มีแม้แต่การทักทายเล็กๆน้อยๆ
เขาจู่โจมนางอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าอยากทำสิ่งนี้ให้แล้วๆจบๆกันไป
เสื้อผ้าของนางถูกเขาดึงทึ้งออกจากร่างบอบบางของนางอย่างไม่ใยดี
ริมฝีปากร้อนระอุของเขาพรมจูบนางอย่างไม่ปราณี
นางไม่ทันได้ตั้งตัวกับการกระทำอันดุดันของเขา
นางคาดไม่ถึงว่าเขาจะกระทำการกับนางเยี่ยงนี้
ทำไมเขาช่างรุนแรงกับนางนัก
นี่เป็นครั้งแรกของนาง
ใยเขาไม่นุ่มนวล
หลังจากผ่านความเร่าร้อนรุนแรงอันเจ็บปวดที่เขามอบให้ นางก็หลับใหลไปอยู่นาน
เมื่อตื่นขึ้นมากลางดึก นางพบเพียงความว่างเปล่าอยู่ข้างลำตัวเปลือยเปล่าของนาง
หมอนที่ควรจะมีเขานอนอยู่ กลับไม่มีร่างของเขา
นี่มันอะไรกัน!?
"ตื่นแล้วหรือ"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น หลิวหลีลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อเพ่งสายตาไปมองยังต้นเสียง พบเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างของห้องนอน
จูหยวนจาง!
เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างหรอกหรือ
หลิวหลีคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก
อย่างน้อย เขาก็มิได้ออกจากห้องหอไปในคืนเข้าหอคืนแรกของนางกับเขา
หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ก่อนเอ่ย
"ท่าน...เอ่อ...ท่านนั่งอยู่ตรงนั้นหรอกหรือ"
จูหยวนจางลุกขึ้นเดินเข้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนใกล้ๆหลิวหลีที่กำลังลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนอน เขาเพียงใช้สายตาคมเข้มของเขาจ้องมองหลิวหลีอย่างดุดัน
"ทำไม ยังไม่พอใจอีกหรือ" เขาถาม
"ยังไม่พอใจ ท่านหมายความว่าอย่างไร" หลิวหลีถามอย่างแคลงใจพลางถลึงดวงตากลมโตเข้าใส่ดวงตาดุดันของจูหยวนจาง
ชายหนุ่มมิได้ตอบคำใด เขาใช้มือเรียวของเขาเอื้อมขึ้นมาลูบไล้นางจากหัวไหล่นวลเนียนของนางเรื่อยลงมาตามเนินอกกลมกลึงของนางอย่างแผ่วเบาแต่ยั่วเย้า
หลิวหลีถึงกับตะลึงกับการกระทำของเขา
รู้ตัวอีกทีร่างของหลิวหลีก็ถูกจูหยวนจางกดให้นอนราบลงบนเตียง
"ท่าน เอ่อ..."
นางยังมิได้เอื้อนเอ่ยคำใด ริมฝีปากของนางก็ถูกเขาครอบครอง
“อื้อ!” หลิวหลีร้องออกมาได้แค่นั้นในขณะที่จูหยวนจางเริ่มจู่โจมนางอย่างหนักหน่วง เขาปลดชุดคลุมของตนเองออกอีกครั้งก่อนจะยกร่างกำยำของเขาขึ้นเพียงนิดแล้วทาบทับลงบนเรือนร่างของนาง
เขาใช้ฝ่ามือของเขาจับตรึงต้นขาของนางให้แยกออกจากกันก่อนจะตามด้วยการแทรกซึมเบียดเสียดกลางลำตัวและเริ่มต้นจังหวะกิจกรรมกระทบเนื้อ
"อ๊ะ! ท่าน"
หลิวหลีรู้สึกเจ็บแปลบที่หว่างขาจนอุทานออกมา
แต่ชายหนุ่มมิได้สนใจนำพาใดๆกับเสียงอุทานนั่น เขายังคงขยับเรือนร่างกำยำของเขาเข้าใส่เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวใต้ร่าง
"ท่าน เบา เบาหน่อย..." หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงติดขัด
"ข้า ข้าเจ็บ..."
แต่เหมือนชายหนุ่มจะไม่ฟังคำตัดพ้อใดๆ เขายังบรรเลงเพลงรักอย่างเร่าร้อนทั้งยังคุมจังหวะจะโคนไม่มีตกหล่น ตามด้วยการกดจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วง
หญิงสาวทำได้เพียงกัดเม้มริมฝีปากของตนเอาไว้แน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดตรงช่วงเอวไม่ให้ร้องครวญครางออกมาจนเสียงอาจจะดังจนเกินไป ใบหน้างามของนางแหงนหงายร่างกายบอบบางของนางสั่นสะท้าน นางเพียงจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแข็งแกร่งกว้างใหญ่ของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น
ในขณะที่เขายังคงขยับกายสอดแทรกเข้าใส่ร่างงามอย่างถึงใจ
