บทที่ 1 อุปสรรคที่ถูกทิ้งร้าง

ห้องนั่งเล่นเงียบกริบ

แก้วกาแฟลอยพุ่งใส่เอ็ดเวิร์ด เวลลิงตัน ทำให้เขาเปียกโชก หากเขาไม่หลบทัน มันอาจจะทำให้หน้าผากของเขาแตกก็ได้

"ไอ้เลวเอ๊ย ต้องขัดใจกูทุกเรื่องเลยใช่มั้ย" ไบรอน เวลลิงตัน คุณปู่ของเอ็ดเวิร์ดกระแทกโต๊ะอย่างโกรธจัด

"กูบอกมาเป็นล้านครั้งแล้วให้อยู่ห่างๆ ตระกูลอดัมส์ แต่แกกลับพาคนไม่น่าไว้ใจมาบ้านก่อนที่จะหย่ากับเมียด้วยซ้ำ คนเขาจะคิดยังไงกับลิลี่ แล้วนี่มันบอกอะไรเกี่ยวกับตระกูลเวลลิงตันของเรา"

เอ็ดเวิร์ดยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรแต่ยังคงยืนอย่างมั่นคง

"คุณท่านครับ ใจเย็นๆ นะครับ" บัตเลอร์แก่ที่เป็นห่วงสุขภาพของไบรอนรีบรินกาแฟอีกแก้ว แต่แพทริค เวลลิงตันรับไว้ก่อนแล้วส่งให้ไบรอนอย่างนอบน้อม

"พ่อครับ ผมรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดทำผิด แต่พ่อก็ควบคุมความรู้สึกของคนไม่ได้นะครับ เอ็ดเวิร์ดกับลิลี่แต่งงานกันมาสามปีแล้ว ถ้าเขายังรักกันไม่ได้ ก็แปลว่าพวกเขาไม่เหมาะสมกันแค่นั้นเอง"

แพทริคควรจะเงียบไว้ดีกว่า การเห็นหน้าเขายิ่งทำให้ไบรอนโกรธมากขึ้น

ไบรอนคว้าไม้เท้าฟาดแพทริคทันที "มันเป็นเพราะแกเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี กูไม่เคยชอบเมียของแกเลย แล้วตอนนี้เอ็ดเวิร์ดก็จะทิ้งหลานสะใภ้ที่กูเห็นชอบด้วย" เขากำลังจะฟาดอีกครั้งแต่จู่ๆ ก็รู้สึกหน้ามืดและหายใจติดขัด เอ็ดเวิร์ดกับแพทริครีบเข้าไปประคองและตบหลังให้

"น่าเสียดาย พวกแกสองคนเหมือนกันไม่มีผิด ทิ้งผู้หญิงดีๆ แล้วไปเลือกพวกที่มีเจตนาแอบแฝง"

หลังจากหายใจได้ปกติ ไบรอนผลักมือของเอ็ดเวิร์ดออกอย่างโกรธๆ แล้วหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม "มา บอกกูมาตามตรง แกเซ็นสัญญาหย่าตอนนั้นยังไง กูอยากรู้ว่าลิลี่ทุกข์ทรมานแค่ไหนกับแก"

ริมฝีปากของเอ็ดเวิร์ดขยับเล็กน้อยขณะที่เขามองน้ำที่หยดจากผมของเขา นึกถึงรอยน้ำตาบนสัญญานั้น เขาจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

ลิลี่ บราวน์ยืนอยู่ตรงหน้าเอ็ดเวิร์ด ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด พยายามฝืนยิ้มอย่างขมขื่น "คุณพูดว่าอะไรนะคะ"

เอ็ดเวิร์ดตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา "ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับคุณหรอก ฉันเซ็นใบหย่าไว้แล้ว"

ลิลี่กัดริมฝีปาก พยายามพูดผ่านน้ำตา "เอ็ดเวิร์ด คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ การหย่าร้างเป็นเรื่องที่เราควรคุยกันก่อนนะคะ แล้วคุณปู่ล่ะ..."

เอ็ดเวิร์ดดูหงุดหงิดมากขึ้น "คุณก็รู้ว่าการแต่งงานของเรามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันทนกับการแต่งงานที่ไร้ความรักนี่มามากพอแล้ว แม้แต่คุณปู่ก็เปลี่ยนใจฉันไม่ได้อีกต่อไป"

"ไม่มีความรู้สึกเลยเหรอคะ เอ็ดเวิร์ด คุณไม่เห็นหรือว่าฉันรักคุณ เราแต่งงานกันมาสามปีแล้วนะคะ ไม่ใช่แค่สามวันหรือสามชั่วโมง คุณไม่เห็นเลยเหรอ" ลิลี่กำลังจะพังทลาย เดินโซเซไปที่โต๊ะแต่ยังดื้อดึงเชิดหน้าขึ้น หวังว่าจะได้คำตอบจากเอ็ดเวิร์ด

แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม เย็นชาและแข็งกร้าวเหมือนรูปปั้น "คุณก็รู้มาตลอดว่าถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่แทรกแซง ฉันคงไม่ได้แต่งงานกับคุณหรอก การแต่งงานกับคุณเป็นทางเลือกสุดท้าย ฉันมีคนที่ฉันรัก และเธอกำลังจะกลับมาในเร็วๆ นี้"

เมื่อเอ็ดเวิร์ดพูดถึงนิโคล อดัมส์ รักแรกของเขา น้ำเสียงของเขาอ่อนลง "ฉันควรจะอยู่กับนิโคลมานานแล้ว ตอนนี้ ไม่มีอะไรมาขวางทางเราได้อีกแล้ว"

ลิลี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปและมองเอ็ดเวิร์ดด้วยความเศร้า "ฉันเป็นแค่อุปสรรคที่ต้องกำจัดทิ้งงั้นเหรอคะ"

เขาถอนหายใจ "การแต่งงานของเราเป็นความผิดพลาดตั้งแต่แรก การจบมันตอนนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่"

ไม่มีใครพูดอะไรอีก บรรยากาศหนักอึ้ง มีเพียงเสียงน้ำตาของลิลี่ที่หยดลงบนโต๊ะ

เธอรีบเช็ดน้ำตา พยายามรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่

ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเอ็ดเวิร์ดก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศหนักอึ้ง เมื่อเห็นชื่อผู้โทร สีหน้าของเขาก็อ่อนลงและรับสาย

"นิโคล เธอไม่ได้อยู่บนเครื่องบินไปมิโธริก้าแล้วเหรอ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เอ็ดเวิร์ด เดาซิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน" เสียงหยอกเย้าของนิโคลดังมาจากโทรศัพท์

"ฉันเดาไม่ออกเลย เธอจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ เที่ยวบินของเธอจะถึงกี่โมง ฉันจะได้ไปรับ"

"ฉันอยู่ที่สนามบินมักเดนแล้วค่ะ"

"อะไรนะ" เอ็ดเวิร์ดดูนาฬิกา "ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอไม่น่าจะมาถึงจนกว่าจะสองทุ่มคืนนี้นะ"

นิโคลตอบ "แต่ถ้ารู้ล่วงหน้า มันจะเป็นเซอร์ไพรส์ได้ยังไงล่ะคะ"

"เธอนี่ซนจริงๆ รออยู่ตรงนั้นนะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้" เอ็ดเวิร์ดยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่แม้แต่จะมองลิลี่ภรรยาในนามของเขา แล้วหายไปจากสายตาเธอ

ลิลี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป ทรุดตัวลงบนโซฟาในห้องทำงานพร้อมรอยยิ้มขมขื่น มันจบแล้ว การแต่งงานที่ไร้ความหวังสามปีของเธอ

แต่เธอยังไม่ยอมแพ้ เธอรักเอ็ดเวิร์ดมามากกว่าสามปี แม้กระทั่งก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน เธอก็ชอบเขามาสิบปีแล้ว

เธอจะทำอะไรได้ล่ะ ถ้าเธอไม่ได้เห็นท่าทีอ่อนโยนของเอ็ดเวิร์ดที่มีต่อนิโคลเมื่อครู่ เธออาจจะยังคงหลอกตัวเองต่อไป คิดว่าสักวันเธอจะสามารถทำให้หัวใจอันเย็นชาของเขาอบอุ่นด้วยความรักของเธอ แต่ตอนนี้...

ลิลี่ตัดสินใจ กดความเจ็บปวดที่บีบรัดหัวใจเอาไว้ ตอนนี้ พวกเขาได้แต่จบมันลงตรงนี้

ในที่สุด เธอก็เซ็นสัญญาหย่าอย่างเด็ดเดี่ยว

เธอคิดในใจ 'แค่นี้แหละ ลิลี่ จบการแต่งงานของเธอด้วยศักดิ์ศรีเล็กๆ ที่เหลืออยู่'

เมื่อค่ำคืนมาถึง ลิลี่ตรวจดูการจัดโต๊ะอาหารเย็นอย่างละเอียดเหมือนเคย ไม่สนใจภาพวุ่นวายนอกประตู

เอ็ดเวิร์ดอุ้มผู้หญิงร่างบอบบางในอ้อมแขน หมุนเธอสามรอบท่ามกลางเสียงอุทานของเธอ ดึงดูดความสนใจจากทุกคน

"เอ็ดเวิร์ด คุณทำอะไรน่ะ วางฉันลงเถอะ น่าอายจะตายมีคนมองเยอะแยะ แล้วถ้าลิลี่เข้าใจผิด..." นิโคลซบหน้ากับอกของเอ็ดเวิร์ด มองเขาด้วยความงอนๆ อย่างเขินอาย

"ไม่ต้องห่วงเรื่องเธอหรอก" เอ็ดเวิร์ดยิ้ม แต่มีแววไม่พอใจวูบผ่านในดวงตา "ฉันบอกเธอชัดเจนแล้ว ถ้าเธอมีสติสักนิด เธอคงไม่มารบกวนเรา"

รอยยิ้มของนิโคลดูเย่อหยิ่งมากขึ้น ดวงตาของเธอกวาดมองไปที่ลิลี่อย่างท้าทาย

ตั้งแต่เธอเข้ามา เธอก็สังเกตเห็นร่างเดียวดายของลิลี่ เธอคิด 'ลิลี่แต่งงานกับเอ็ดเวิร์ดแล้วยังไง สุดท้ายหัวใจของเขาก็ยังเป็นของฉัน'

ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องอาหาร ดึงดูดความสนใจจากทุกคน ขณะที่พวกเขานั่งลง บัตเลอร์ที่ปกติแล้วสุขุมก็รีบเข้ามากระซิบกับเอ็ดเวิร์ด "คุณนายเวลลิงตันหนีออกจากบ้านไปแล้วครับ!"