บทที่ 57 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ

เวลาผ่านไปราวๆ ครึ่งชั่วยามจึงเริ่มการแข่งขัน ซูกุ้ยฟางมีอาการเกร็งเพราะความเครียด โดยหยางอี้คังซึ่งคอยส่งกำลังใจให้หญิงสาวตระหนักได้ว่านางกำลังตกที่นั่งลำบาก จึงลุกจากที่นั่งหวังใจเข้าไปปลอบขวัญ

“ลูกอี้...” ฮูหยินผู้เฒ่าหยางส่งเสียงทัดทาน

“ขอรับท่านแม่ มีสิ่งใดอยากให้ลูกรับใช้”

“แม่เพียงแต่อยากใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ