บทที่ 130

เอเดน

นับจากคืนนั้น วันเวลาแต่ละวันก็เลือนรางรวมเป็นหนึ่งเดียว กลายเป็นกิจวัตรซ้ำๆ ที่ยาวนาน—ซ้อม เรียน นอน แล้วก็วนซ้ำ แค่มีชีวิตอยู่ แต่แทบไม่ได้ใช้ชีวิต สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจนคือความเจ็บหน่วงๆ ในอกที่คงอยู่ไม่หาย นอกนั้นทุกอย่างเป็นเพียงเสียงอื้ออึงในหัว

การประชุมเป็นสิ่งเดียวที่ช...