บทที่ 138

เสียงของเขากระทบหูผมราวกับวิญญาณที่กำลังเลื่อนมือมาบีบรอบลำคอ

ผมหันไป

ไมคาห์ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว แสงไฟในคลับสาดส่องไล้ไปบนผิวของเขาราวกับทองคำเหลว ผมของเขายังคงเป็นสีทองดั่งแสงตะวัน ยาวขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แต่ดวงตาคู่นั้น—สีฟ้าใสราวน้ำแข็งที่ดูซื่อตรงเกินไป—ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ชั่วอึดใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ