บทที่ 14

โนอาห์

ตั้งแต่วินาทีที่ผมโพล่งใส่หน้าเขาไป—ว่าเขาคือมิสเตอร์เอ—ทั้งวันของผมก็พร่าเลือนไปหมด

ใจหนึ่งก็กลัวว่าผมเข้าใจผิดไปหมด กลัวว่าตัวเองทำเรื่องน่าอายอย่างมหันต์ กลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะ หรือที่แย่กว่านั้นคือจับผมนั่งเป็นตัวสำรอง ไล่ผมออกจากโปรแกรมโทษฐานที่ล้ำเส้น ส่วนอีกใจก็กลัวว่าผมเดาถูก—แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ