บทที่ 181

โนอาห์

ผมออกมาตั้งแต่ก่อนฟ้าสาง

ท้องฟ้ายังคงเป็นสีน้ำเงินเข้มของยามเช้าตรู่ เสียงไฟถนนดังหึ่งๆ แผ่วเบา โลกทั้งใบกึ่งหลับกึ่งตื่น ผมเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบแต่รวดเร็วขณะแอบย่องออกจากประตูข้างเข้าไปในโรงจอดรถ สิ่งสุดท้ายที่เราสองคนต้องการคือการมีคนมาเห็นผมเดินออกจากบ้านของเอเดนตอนตีห้า

แต่ผมก็...