บทที่ 62

โนอาห์

ผมตื่นเช้ากว่าวันอาทิตย์ไหนๆ ซึ่งถือว่าน่าทึ่งมากเมื่อนึกถึงว่าเอเดนเล่นงานผมซะหนักแค่ไหนเมื่อคืน แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ฝันร้ายหรือความวิตกกังวลที่ปลุกผมให้ตื่น แต่เป็นเขา... แขนของเขาวางพาดหนักๆ อยู่บนตัวผม อกของเขาแนบชิดกับแผ่นหลัง และความเป็นชายที่ตื่นตัวในยามเช้าของเขาก็ยากที่จะทำเป็นไม่ร...