บทที่ 175 ในที่สุดก็ติดตามกวินเนธ

ไม่มีใครกล้าเลื่อนกระจกรถลงอีกแล้ว ครั้งสุดท้ายที่มีคนลองทำ แมลงมีพิษตัวหนึ่งก็ฝังเขี้ยวลงบนแขนของเขา และความทรงจำนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้กระจกทุกบานปิดสนิท อากาศภายในรถอึดอัดจนหายใจไม่ออก แต่ข้างนอกนั้นเลวร้ายยิ่งกว่า

กวินเน็ธจ้องมองท้องฟ้าสีซีดจางที่ไร้สีสัน ฝนหยุดตกไปแล้วหนึ่งวันเต็มกับอีกหนึ่งคื...