บทที่ 2 Intro...[2]
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตครับ”
ผมผลักประตูห้องพักอาจารย์แล้วพาตัวเองเดินเข้ามาด้านในหลังจากที่เคาะประตูเรียบร้อย โต๊ะของอาจารย์แดนสวรรค์อยู่ที่มุมในด้านซ้ายสุดของห้อง โชคดีที่อาจารย์ยังไม่กลับ แต่หากผมมาช้ากว่านี้อีกสักห้านาทีก็ไม่แน่ เพราะตอนเดินมาถึงอาจารย์กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้พอดี
“ผมขอเวลาสักครู่ครับอาจารย์”
อาจารย์แดนสวรรค์ถึงกับถอนหายใจแรงเมื่อหันมาเห็นหน้าหล่อๆ ของผม
“ผมคิดว่าคุณเข้าใจที่ผมบอกแล้วเสียอีก” อาจารย์แดนสวรรค์ย้ำด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย จากนั้นเขาก็ถอนหายใจซ้ำอีกรอบถึงยอมเลื่อนเก้าอี้ที่สอดเอาไว้ใต้โต๊ะทำงานออกแล้วนั่งลงอย่างไม่มีทางเลือก
“ผมอยากขอโอกาสลองสอบซ่อมอีกสักรอบครับ” ผมพูดตรงประเด็น แต่คิดว่าอาจารย์เองก็น่าจะทราบอยู่แล้วตั้งแต่ที่เห็นหน้าผมว่าผมมาพบเพื่อจุดประสงค์อะไร
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคุณเลโก้ ผมว่าคุณนั่งลงก่อนดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าอาจารย์รีบ อีกอย่างผมว่ามันก็คงไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงของอาจารย์สักเท่าไร ถ้าอาจารย์จะช่วยผม” ผมพยายามจะพูดให้เสียงเบาที่สุดเพราะไม่อยากจะให้มีอาจารย์ท่านอื่นได้ยิน
“จำไม่ได้เหรอว่าผมช่วยคุณมาสามครั้งแล้ว”
“ผมขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียวครับ”
“ครั้งก่อนคุณก็พูดกับผมแบบนี้” อาจารย์แดนสวรรค์ยังคงพูดกับผมอย่างสุภาพและใจเย็น หากแต่ความหมายของคำพูดกลับเด็ดขาดจนผมรู้สึกมืดแปดด้าน
“ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ ครับอาจารย์ ช่วยผมหน่อยนะครับ อาจารย์ก็รู้ว่าถ้าผู้ปกครองผมทราบเรื่อง ผมต้องแย่แน่ๆ” ผมพยายามต่อรอง
“เหตุผลที่ผมต้องทำเอกสารแจ้งผลการสอบของคุณเป้นทางการอย่างนั้นก็เพื่อให้คุณอาทิตย์ ผู้ปกครองของคุณทราบนั่นแหละครับ อย่าลืมสิว่าคุณเป็นนักศึกษาที่ผมต้องดูแลเป็นกรณีพิเศษ เพราะถ้าเป็นนักศึกษาทั่วไป ผมก็แค่ตัดเกรด F ให้พวกเขาทุกอย่างก็จบแล้ว” อาจารย์แดนสวรรค์ย้ำด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเบื่อผมหรือเบื่อผู้ปกครองของผมมากกว่ากัน
จริงอย่างที่อาจารย์พูดนั่นแหละ เพราะผมมันเด็กพิเศษ ผมไม่อายหรอกที่จะบอกว่าผมเข้ามาเรียนที่นี่ได้ก็เพราะเส้นสาย เพราะนอกจากความฉลาดที่ชีวิตผมไม่เคยได้สัมผัสแล้ว (พูดตรงๆ ก็คือผมโง่น่ะ) พฤติกรรมของผมก็ยังอยู่ในขั้นวิกฤติถึงขนาดที่ผู้ปกครองของผมต้องทำข้อตกลงกับอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเป็นการส่วนตัวว่าต้องรายงานพฤติกรรมของผมให้เขาทราบในทุกกรณี อย่างเรื่องสอบตกเนี่ย ถ้าเป็นนักศึกษาทั่วไปเขาก็คงลงทะเบียนเรียนใหม่กันไปแล้ว เพราะคนอื่นเขาคงมีสิทธิ์ในการตัดสินใจแก้ปัญหาชีวิตตัวเองกันหมด แล้วไอ้เรื่องแจ้งผลการสอบเป้นลายลักษณ์อักษรเนี่ยไม่มีใครเขาทำกันหรอก มันไม่ควรจะมีแล้วในระดับการศึกษาที่เรียกกันว่าอุดมศึกษา
แต่ก็นั่นแหละ เพราะผมมันเด็กพิเศษไง
“แต่ผม...”
“เอาล่ะ วันนี้ผมมีเวลาไม่มากเพราะต้องรีบไปทำธุระ แต่เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คืนนี้ถ้าคุณสะดวกก็แวะไปพบผมที่บ้าน เราจะได้คุยกันว่าจะเอายังไงกับคุณดี” อาจารย์แดนสวรรค์พูดพลางถอนหายใจทิ้งอีกครั้ง ก่อนที่จะปุบปับลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวกลับ ซึ่งขายาวๆ ของผมก็ดันไวกว่าความคิด เพราะทันทีที่เห็นว่าอาจารย์ทำท่าจะลุกหนี ขาผมมันก็รีบก้าวออกไปขวางทางเอาไว้เองโดยอัตโนมัติ
“เดี๋ยวครับอาจารย์”
และทันทีที่ปากว่า มือของผมก็เอื้อมไปถึงมือของอาจารย์เช่นเดียวกัน
“ผมมีธุระครับคุณเลโก้” อาจารย์ย้ำกับผมเบาๆ อีกครั้งเมื่อผมพยายามเขย่ามือของเขาเพื่ออ้อนวอน
“ขอร้องล่ะครับอาจารย์ ผมรับปากว่ามันจะไม่มีครั้งที่ห้าแน่นอน”
“แวะไปคุยกับผมคืนนี้ก็แล้วกัน ตอนนี้ผมรีบมากจริงๆ”
“แต่…”
“มันไม่เสียเวลาดื่มเหล้า เข้าผับ กลับดึกของคุณสักเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าคุณเอาเวลาพวกนั้นมาสนใจอ่านหนังสือเสียตั้งแต่แรก คุณคงไม่ต้องเสียเวลามาอ้อนวอนผม” อาจารย์แดนสวรรค์พูดยิ้มๆ ก่อนจะตบมือลงบนหลังมือของผมเบาๆ สองสามครั้งแล้วค่อยๆ ดึงมือของเขากลับไป
“อาจารย์ครับ”
“แต่ถ้าคุณไม่สะดวก ก็ลองคุยกับผู้ปกครองของคุณก่อนก็ได้ ได้ยินมาว่าผู้ปกครองของคุณเป็นทนายความที่มีชื่อเสียงด้วยไม่ใช่เหรอ ถ้าคุณมีเหตุผลที่ดีพอ ผมว่าเขาน่าจะรับฟัง”
บ้าฉิบ!
