บทที่ 8 EP 02 สารภาพยังไงให้โทษไม่ลด [3]
“ผมพยายามจะแก้ปัญหา”
“ด้วยการซ้อมเขา?”
“เปล่าครับ ผมแค่เอาถุงยางยัดปากเขาแล้วบังคับให้เขากลืน เอ่อ แต่ก็มีชกกับเตะแถมๆ ไปสองสามครั้ง”
แค่สองสามครั้งนี่ยังไม่เรียกว่าซ้อมหรอกมั้ง?
“ถุงยาง?”
“ครับ เขาเสนอถุงยางให้ผมแลกกับการไม่ต้องสอบซ่อม” ผมพยายามเล่าแบบกระชับที่สุดเท่าที่จะทำได้ พูดจบก็ถอนหายใจแรงๆ เพราะรู้สึกเหมือนได้โยนก่อนหินที่ทับอยู่บนหน้าอกผมไปสักที
“ออกไปแล้วได้ พรุ่งนี้ฉันจะไปพบเขาเอง” พี่อาทิตย์บอกแค่นั้น เขาไม่ถามอะไรผมเพิ่มเติมสักนิดด้วยซ้ำ ซึ่งผมอยู่กับเขามานานพอที่จะรู้ว่าผมเองก็ไม่ควรพูดอะไร จนกว่าจะมีสัญญาณว่าเขาอยากจะรู้
“จริงๆ พรุ่งนี้พี่ยังไม่ต้องไปก็ได้นะครับ” ผมตัดสินใจหันไปพูดกับเขาอีกครั้งเมื่อลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว พี่อาทิตย์ช้อนตามองผมนิดหน่อยเพราะเขาเองก็เปิดแฟ้มเพื่อทำงานต่อแล้วเหมือนกัน
“คือผมแค่คิดว่าบางทีพรุ่งนี้เขาอาจยังไม่มาทำงาน”
“ฉันจะลองให้ลามินเช็กอีกที”
“ขอบคุณครับ” ผมบอกสั้นๆ แล้วยิ้มนิดๆ เพื่อขอบคุณพี่อาทิตย์อีกครั้ง แต่ทันทีที่ผมยิ้ม เขากลับก้มหน้าลงเพื่อทำงานต่อ
ผมเดินกลับออกมาเงียบๆ เอื้อมมือไปเปิดประตูออกเพื่อจะเดินออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบหันไปมองพี่อาทิตย์อีกสักรอบ แต่กลับพบว่าดวงตาสีนิลคู่นั้นเองก็กำลังจ้องมองผมอยู่
“นายคงจำได้นะว่าฉันสอนนายเสมอว่าการใช้กำลังไม่ได้ช่วยแก้ปัญหา”
ใช่ครับ พี่อาทิตย์สอนผมแบบนั้น
“ครับ แต่ในขณะเดียวกันพี่ก็สอนให้ผมรู้จักปกป้องตัวเอง และอย่าให้ใครมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรี เพราะถ้าผมไม่ปกป้องตัวเอง พี่ก็จะไม่ปกป้องผมเหมือนกัน” ผมรีบอธิบาย จะว่าไปมันก็เหมือนกับเถียงนั่นแหละ
“แต่วิธีที่นายจะปกป้องตัวเองและศักดิ์ศรีของนายมันผิด”
“แต่ไอ้เวรนั่นมันจะ...”
“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง ที่ฉันจะบอกก็คือถ้านายใจร้อนวู่วามและถูกปลุกปั่นอารมณ์ง่ายแบบนี้ นายจะไม่ต่างอะไรกับเด็กที่ไม่รู้จักโตที่ต้องย้ายโรงเรียนสามครั้งกว่าจะจบมัธยมมาได้”
เขาด่าผมสินะ
“ครับ ผมจะพยายามใจเย็นให้ได้มากกว่านี้ แต่อย่างน้อยครั้งนี้ผมก็ไม่ได้เตะมันจนสลบเหมือนสามครั้งที่ผ่านมา” ผมควรภูมิใจและเอามาอ้างรึเปล่าวะ?
“จำไว้นะเลโก้ การทำลายศัตรู ไม่ใช่ทำให้พวกมันเจ็บ เพราะเมื่อไหร่ที่พวกมันหายเจ็บ มันจะย้อนกลับมาทำร้ายนาย และสุดท้ายนายก็จะไม่ต่างจากพวกมัน”
“แล้วผมควรยอมเหรอ”
“สิ่งที่นายควรทำคืออย่าให้พวกมันมีโอกาสย้อนกลับมาทำร้ายนายได้อีก”
"หมายความว่าพี่จะให้ผมฆ่าพวกมันงั้นเหรอ”
“เฮ้อ ฉันหวังว่าสักวันนายจะเข้าใจ”
อะไรของพี่อาทิตย์กันล่ะ!
