บทที่ 68 คิดถึงเหลือเกิน

วศินพาเท้าอันแทบจะไร้เรี่ยวแรงเดินเข้าไปในห้องของเหมียว  ภาพความทรงจำยังชัดเจน ภาพที่เขาเคยมาค้างที่คอนโดเธอประจำ ภาพที่เคยร่วมหลับนอน ภาพที่เคยกินข้าวร่วมกัน ภาพที่เคยนอนคลอเคลีย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ

แม้เขาจะทำให้เธอยิ้มได้น้อยมาก เพราะเธอเสียน้ำตาเพราะเขาตลอด เขาเกลียดเธอที่เคยวิ่งตามเขา สุดท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ